Απίστευτες εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων που εξηγήθηκαν τον 20ο αιώνα

Ένα νέο μουσείο αφιερωμένο στις προηγμένες τεχνολογικές εφευρέσεις των αρχαίων Ελλήνων και πιο συγκεκριμένα στο πολύτιμο έργο του επιστήμονα Αρχιμήδη, λειτουργεί στην Αρχαία Ολυμπία και εντυπωσιάζει παρουσιάζοντας την τεχνολογική πρωτοπορία των προγόνων μας. Πρόκειται για πενήντα απίστευτες εφευρέσεις της αρχαίας Ελλάδας που έχουν πλήρως ανακατασκευαστεί και καλύπτουν μια περίοδο από το 2000 π.Χ. μέχρι το τέλος του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Ανάμεσά τους είναι η «Βίδα» του Αρχιμήδη , το «Ρομπότ-Υπηρέτης» του Φίλωνα, το «Αυτόματο Θέατρο» του Ήρωνος, αρχαίες πολεμικές μηχανές και φυσικά ο «υπολογιστής των Αντικυθήρων».

Δείτε τις πέντε πιο εντυπωσιακές εφευρέσεις που φιλοξενούνται στην έκθεση και τις ιστορίες τους....

Το «Ρομπότ – Υπηρέτης» του Φίλωνα

Φίλων ο «Βυζάντιος», επίσης γνωστός ως «Φίλων ο Μηχανικός». Υπήρξε σπουδαίος μαθηματικός και μηχανικός, ο οποίος έζησε κατά το δεύτερο μισό του του 3ου αιώνα π.Χ. Ανάμεσα στις πολλές εφευρέσεις του, ήταν ένα ανθρωπόμορφο ρομπότ, που εκτελούσε χρέη υπηρέτη. Το ρομπότ κρατούσε μια κανάτα κρασιού στο δεξί του χέρι προκειμένου ο επισκέπτης να τοποθετεί ένα κύπελλο στην παλάμη του αριστερού του χεριού με αποτέλεσμα να χύνεται το κρασί και στη συνέχεια το νερό αν ήταν επιθυμητό. Το ρομπότ ήταν αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης κατασκευής από δεξαμενές, σωλήνες, σωλήνες αέρα και στριφογυριστών ελατηρίων τα οποία αλληλεπιδρούν με τις αλλαγές του βάρους και την πίεση του αέρα. Το αποτέλεσμα αυτού του περίπλοκου σχεδίου ήταν το «Ρομπότ – Υπηρέτης» του Φίλωνα.

 

Η «Βίδα ή Κοχλίας » του Αρχιμήδη

Αρχιμήδης ο Συρακούσιος (287 π.Χ – 212 π.Χ). Αρχαίος Έλληνας μαθηματικός, φυσικός, μηχανικός, εφευρέτης και αστρονόμος. Παρά το γεγονός ότι ελάχιστες λεπτομέρειες της ζωής του έγιναν γνωστές, ο ίδιος θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες στην αρχαιότητα. Ένα μεγάλο μέρος του έργου του Αρχιμήδη στη Μηχανική, προέκυψε από την εκπλήρωση των αναγκών της προσωπικής του κατοικίας στις Συρακούσες. Ο βασιλιάς Ιέρων ο Β΄ή τυραννικός ανέθεσε στον Αρχιμήδη να σχεδιάσει ένα πλοίο τεραστίων διαστάσεων γνωστό ως «Συρακουσία». Ο βασιλιάς ήθελε να το χρησιμοποιήσει για τη μεταφορά τουλάχιστον 600 ατόμων, σε πολυτελή ταξίδια, μεταφέροντας εφόδια αλλά και ως πολεμικό ναυτικό πλοίο. Στο «Συρακουσία» υπήρχε ακόμα γυμναστήριο και ένας ναός αφιερωμένος στη θεά Αφροδίτη. Δεδομένου ότι σε ένα τέτοιο πλοίο θα εισέρρεαν σημαντικές ποσότητες νερού, η «βίδα» ή «κοχλίας» του Αρχιμήδη θα βοηθούσε στην απορρόφηση των υδάτων. Η συσκευή περιείχε έναν περιστρεφόμενο κοχλία ο οποίος γυρνούσε χειροκίνητα , σε σχήμα λεπίδας μέσα σε έναν κύλινδρο. Η συγκεκριμένη συσκευή χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα για την άντληση υγρών και στερεών σε μορφή κόκκων όπως ο άνθρακας και το σιτάρι.

Το περιστρεφόμενο «Αυτόματο Θέατρο» του Ήρωνα

Ήρων ο Αλεξανδρεύς (10-70 μ.Χ.).  Ήταν Έλληνας μαθηματικός και μηχανικός, ο οποίος θεωρείται από τους μεγαλύτερους πειραματιστές της αρχαιότητας. Μια από τις πιο καλλιτεχνικές του δημιουργίες ήταν ένα «αυτόματο θέατρο», η οποία θεωρείται η πρώτη «ρομποτική». Μέσα από τη συγκεκριμένη συσκευή παρουσίασε το έργο «Ναύπλιος», μια τραγική ιστορία που διαδραματίζεται την περίοδο μετά τον Τρωικό πόλεμο. Το «αυτόματο θέατρο» ήταν μια κατασκευή που έφτανε το 1,5 μέτρο ύψος που έμοιαζε με ναό, διακοσμημένο με αγαλματίδια θεοτήτων και κινούταν βάσει μιας επιτυχημένης αλληλουχίας κινητήριων συστημάτων από σχοινιά και κόμπους που λειτουργούσαν με έναν περιστρεφόμενο οδοντωτό τροχό.

Το «Νύχι» ή «Σιδερένιο Χέρι» του Αρχιμήδη

Το «Νύχι» του Αρχιμήδη είναι ένα όπλο που λέγεται ότι είχε σχεδιαστεί για να υπερασπιστεί την πόλη των Συρακουσών. Επίσης γνωστό ως «Σιδερένιο Χέρι» αποτελείται από τον βραχίονα ενός γερανού που καταλήγει σε έναν μεταλλικό γάντζο. Σε κάθε επίθεση γινόταν ταλάντευση του βραχίονα προς τα επάνω με αποτέλεσμα την εκτόπιση του πλοίου έξω από το νερό . Υπήρξαν σύγχρονα πειράματα για τον χρηστικό σκοπό της συσκευής, μέχρι το 2005 που η το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ «Superweapons of the Ancient World» κατασκεύασε μια εκδοχή της και κατέληξε ότι επρόκειτο για μια λειτουργική συσκευή.

Οι «Φλεγόμενοι Καθρέφτες» του Αρχιμήδη

Τον 2ο αιώνα μ.Χ ο αρχαίος Λουκιανός γράφει ότι κατά την διάρκεια της πολιορκίας των Συρακουσών, ο Αρχιμήδης κατέστρεψε τα εχθρικά πλοία με την φωτιά. Αιώνες αργότερα ο Ανθέμιος ο Τραλλιανός αναφέρει το φλεγόμενο γυαλί ως όπλο του Αρχιμήδη. Η συσκευή, που είναι γνωστή και ως οι «Ακτίνες Φωτός» του Αρχιμήδη χρησιμοποιήθηκε για να συγκεντρώσει το ηλιακό φως στα επερχόμενα πλοία, με αποτέλεσμα αυτά να παίρνουν φωτιά. Ύστερα από μεγάλη αμφισβήτηση έχει καταγραφεί πως η συγκεκριμένη εφεύρεση έχει κατασκευαστεί από γυαλισμένες μπρούντζινες ή χάλκινες ασπίδες, οι οποίες λειτουργούσαν ως καθρέφτες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ώστε να συγκεντρώσουν το ηλιακό φως στα πλοία.

Ένα τεστ της ακτίνας φωτός του Αρχιμήδη έγινε το 1973 από τον Έλληνα επιστήμονα Ιωάννη Σακκά. Το πείραμα έλαβε χώρα στη ναυτική βάση του Σκαραμαγκά έξω από την Αθήνα. Για αυτή τη περίπτωση χρησιμοποιήθηκαν 70 καθρέπτες, ο καθένας με χάλκινη επίστρωση και μέγεθος περίπου στα 1,5 επί 1m. Οι καθρέπτες στράφηκαν σε ένα ομοίωμα από κόντρα πλακέ ενός Ρωμαϊκού πολεμικού πλοίου, το οποίο βρισκόταν σε απόσταση κοντά στα 50m. Όταν οι καθρέπτες σημάδεψαν με ακρίβεια το πλοίο, αυτό έπιασε φωτιά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το πλοίο από κόντρα πλακέ ήταν επιστρωμένο με βαφή πίσσας, η οποία μπορεί να βοήθησε στην ανάφλεξη. Η επίστρωση με βαφή πίσσας ήταν κοινότοπη στα πλοία την κλασσική εποχή.

Η έκθεση αναδεικνύει τη λάμψη των εφευρετών του παρελθόντος και παρουσιάζει τις δημιουργίες που αποτέλεσαν τη βάση για την σημερινή τεχνολογία.

Το μουσείο ήταν μια πρωτοβουλία του αρχιτέκτονα Κώστα Κοτσανά, που έχει ιδρύσει το Μουσείο της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας στο Κατάκολο Ηλείας. Σύμφωνα με τον κ. Κοτσανά,το μουσείο έχει ως στόχο να αναδείξει ακόμα και τις πιο άγνωστες πτυχές του επιστημονικού έργου του Αρχιμήδη, το οποίο προβάλλει την τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων η οποία τελικά δεν ήταν τόσο μακρινή από την εξέλιξη της σημερινής τεχνολογίας. Αρχική φωτογραφία: Leonardo Da Vinci, Ο κοχλίας και υδάτινος τροχός του Αρχιμήδη.

Πηγή: www.mixanitouxronou.gr

Η επιτάχυνση του πραγματικού

Η πραγματικότητα της εικονικοποίησης είναι ένα φαινόμενο που ξεπερνά κατά πολύ τις εφαρμογές της πληροφορικής. Αγγίζει εξίσου την επικοινωνία, την οικονομική λειτουργία, την κοινωνική συνύπαρξη, την πολιτική, το ίδιο το ανθρώπινο σώμα. Ένα φαινόμενο που εμπλέκεται σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης πραγματικότητας και κομίζει κάτι το ριζικά διαφορετικό. Μια διαφορετικότητα που ήδη αναπτύσσεται σταδιακά σε όλα τα επίπεδα και αλλάζει τους όρους όλων των δομών. Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο κάποιοι στοχαστές όπως ο Jean Baudrillard και ο Paul Virilio έχουν κρατήσει μια πιο κριτική, καταστροφική λέει ο Pierre Levy, στάση. Μιλούν για το τέλος της υπαρκτής πραγματικότητας, για μια οικουμενική εξαφάνιση, για τη διάρρηξη όλων των χωροχρονικών δομών. Κι αυτοί αντιλαμβάνονται την εικονικότητα ως δυνητικότητα, αλλά όμως ως μια αρνητική δυνητικότητα. Απέναντι σ’ αυτή τη στάση ο Levy  υπερασπίζεται μια διαφορετική υπόθεση. Δεν αντιλαμβάνεται την δυνητικότητα ως κάτι το φαντασιακό ή πλασματικό, κάτι όμως που ούτε οι δύο προηγούμενοι αντιλαμβάνονται όπως  υποστηρίζει κι ο ίδιος, αλλά ως μια διαδικασία μετάβασης από το ισχύον πραγματικό στο εν ενεργεία πραγματικό, στηριζόμενος περισσότερο στις Ντελεζιανές ερμηνείες περί δυνητικού.

 Η Δυνητικοποίηση είναι λοιπόν για τον Levy η ανάπτυξη του πραγματικού, η διαχείριση των πολλαπλών του δυνατοτήτων. Στο μοντέλο της δυνητικής επιχείρησης, για παράδειγμα, όπου οι εργαζόμενοι, με τις δυνατότητες της τηλεεργασίας, δεν εργάζονται σ’ έναν συγκεκριμένο χωροχρόνο, οLevy διαβάζει ένα πεδίο επαυξημένης ελευθερίας, όταν ο Virilio για παράδειγμα θα μιλούσε μελαγχολικά για το φαινόμενο της απεδαφικοποίησης. Για τον Levy όμως έχουμε απλώς μια νέα αναλογία των χωροχρονικών συνιστωσών, μια νέα αναδιανομή, μια ανάπτυξη πολλαπλών λύσεων. Το δυνητικό έτσι δεν είναι γι αυτόν μια αποπραγματοποίηση (Baudrillard) αλλά μια μεταλλαγή της ταυτότητας, μια έξοδος από το ‘εδώ και τώρα’ σε ένα ‘έξω από εδώ’ (Michel Serres). Σ' ένα όμως απροσδιόριστο έξω και σ' έναν απερίγραπτο χώρο. ‘Σε ποιο τόπο εκτυλίσσεται μια τηλεφωνική επικοινωνία;’, αναρωτιέται ο Levy. Μια ομάδα ανθρώπων μπορεί να συγκροτήσει με τη μεσολάβηση συστημάτων τηλεματικής μια δυνητική κοινότητα, πέρα απ’ τη συνθήκη της γεωγραφικής θέσης, να μετέχουν σ' έναν κοινό χώρο χωρίς να μοιράζονται έναν κοινό τόπο. Η διάχυση της πληροφορικής κατάστασης, το πέρασμα από το μέσα στο έξω, από το εδώ στο εκεί, από το ιδιωτικό στο δημόσιο, από το υποκείμενο στο αντικείμενο, από τον συγγραφέα στον αναγνώστη, το γνωστό ‘φαινόμενο Moebius’, αυτή η ανατροπή των χωροχρονικών δομών και εννοιών, ο επαναπροσδιορισμός της ταυτότητας, που είναι για τον Pierre Levy ο νέος ανθρωπισμός, μια νέα ιστορική ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού.

Μια ανάπτυξη που διερευνάται ακόμη και στο πεδίο του ανθρωπίνου σώματος. Η ιατρική εικονοποιία με τις σύγχρονες τεχνικές της καθιστά το εσωτερικό του σώματος μας διάφανο, το φέρνει κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Έχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο μιας επιτάχυνσης. ‘Το τηλέφωνο’, λέει οLevy, ‘αναπτύσσει την ακοή, η τηλεόραση την όραση, τα συστήματα τηλεχειρισμού την αφή’. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα δυνητικό σώμα. Γινόμαστε το μάτι του άλλου όταν βλέπουμε την ίδια εκπομπή, ή το αυτί του όταν ακούμε το ίδιο πρόγραμμα. Με την τηλεπαρουσία ενώ το απτό μου σώμα βρίσκεται εδώ, η φωνή και η εικόνα μου, το επικοινωνιακό μου πρόσωπο είναι ήδη εκεί, έχει αποχωριστεί την αφετηριακή του θέση, είναι πανταχού παρών, αναδιπλασιάζεται. Τα εικονικά-δυνητικά συστήματα μεταδίδουν μια σχεδόν παρουσία, ένα σχεδόν όμως που δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα τον Levy, όπως ανησυχεί τον  Baudrillard. Μια δυνητική κλωνοποίηση που εξωθεί τον άνθρωπο εκτός εαυτού. Με τις τεχνικές των μεταμοσχεύσεων μπορεί να ζει και σε ένα άλλο σώμα αλλά και σε ένα άλλο ζωικό είδος. Τα τεχνητά μέλη συγχέουν τα όρια ανάμεσα στο οργανικό και στο ανόργανο. Στη θέση μιας ιδιωτικής σάρκας έχουμε την εμφάνιση ενός νέου συλλογικού σώματος και μάλιστα σε ένα περιβάλλον οξυμένης εντατικοποίησης. ‘Το σώμα αποκτά νέα πεδία, ξεχύνεται προς τα έξω, καθιστώντας υποκειμενική του εμπειρία την τεχνική του εξωτερικότητα’, επισημαίνει ο Levy, διερωτώμενος στη συνέχεια: ‘πρόκειται μήπως για αποσάρκωση;’ Η απάντηση είναι αρνητική : ‘Η δυνητικοποίηση του σώματος δεν είναι αποσάρκωση αλλά μια επανεφεύρεση, ένας πολλαπλασιασμός του ανθρώπου. Το ατομικό μου σώμα είναι η ενεργοποίηση ενός υβριδικού υπέρ-σώματος που έχει κοινωνικό και τεχνοβιολογικό χαρακτήρα’. Μέσα στο ρευστό περιβάλλον όμως της πληροφορικής κουλτούρας τα όρια δεν είναι σαφή και οι πειρασμοί περισσεύουν.

 

Ένα άλλο πεδίο ισχυρής δυνητικοποίησης όπου ο Pierre Levy επικεντρώνει την προσοχή του είναι η σύγχρονη γραφή. Η γραφή δεν ήταν ποτέ μια καταγραφή απλώς της ομιλίας αλλά μια διαδικασία ‘τεχνικοποίησης, εξωτερίκευσης και δυνητικοποίησης της μνήμης’. Το σύγχρονο κείμενο είναι τόσο ρευστό και ακαριαίο όσο και τα δίκτυα που διατρέχει. Το κείμενο των on line αναμεταδόσεων, τωνsms, των e mails, το κείμενο που αναδύεται απ’ τις οθόνες του κυβερνοχώρου, αυτό το ψηφιοποιημένο κείμενο είναι για τον Levy η απελευθέρωση των δυνατοτήτων του. Το κείμενο της οθόνης είναι ένα υπέρ-κείμενο, ένα ισχυρό απόθεμα περιεχομένων, κείμενα που διεισδύουν μέσα σε άλλα κείμενα και σε άλλα κείμενα και σε άλλα κείμενα. Δεν υπάρχει ένα οριστικό κείμενο που ο αναγνώστης το έχει στα χέρια του και το διαβάζει. Απ’ όλο το απόθεμα των ψηφιοποιημένων κειμένων μόνο ελάχιστα θα χρησιμοποιηθούν ως αποτέλεσμα της αλληλόδρασης του χρήστη. Ο υπολογιστής δεν είναι απλώς ένα όργανο παραγωγής κειμένων ή εικόνων, αλλά κυρίως ένας ‘μηχανισμός δυνατοποίησης της πληροφορίας’. Από ένα απόθεμα αρχικών δεδομένων μπορεί να υπολογίσει ένα απεριόριστο αριθμό διαφορετικών εκδοχών του. Η οθόνη γίνεται έτσι μια καινοφανής ‘μηχανή ανάγνωσης’, αυτού του αποθέματος, αυτής της συσσώρευσης. ‘Κάθε ανάγνωση’, επισημαίνει ο Levy, ‘πάνω σε υπολογιστή είναι μια μοναδική έκδοση, ένα ιδιαίτερο μοντάζ’, ενέχει δηλαδή μια διάσταση δημιουργίας. Το ψηφιοποιημένο κείμενο είναι ένα καλειδοσκοπικό κείμενο, ‘ένα κείμενο που παρουσιάζει τις όψεις του, που γυρίζει, που διπλώνεται και εκδιπλώνεται πρόθυμα μπροστά στον αναγνώστη’. Το υπέρ-κείμενο του World Wide Web είναι ένα αποτοπικοποιημένο κείμενο. Είναι ένα κείμενο εν κινήσει, σε μια συνεχή μεταμόρφωση, πιο κοντά στη φύση της ανθρώπινης σκέψης. Η τυπωμένη σελίδα, ίδια από την εποχή της μεσοποταμιακής καταγωγής της, εκλείπει, ενώ η ψηφιοποιημένη φαντασμαγορία του υπέρ-κειμένου αναδύεται, διαθέσιμη όλη στην υποκειμενικότητα του κυβερνοναύτη. 

Η σύγχρονη οικονομία είναι ένας ακόμη χώρος όπου ο Levy ανιχνεύει τα φαινόμενα της πληροφορικής εποχής. Η οικονομία μας είναι η οικονομία της αποτοπικοποίησης. Ένα συντριπτικό μέρος της σύγχρονης οικονομικής δραστηριότητας στηρίζει την αέναη μετακίνηση: οχήματα, καύσιμα, υποδομές, υπηρεσίες μεταφορών. Ενώ από την άλλη οι on line τραπεζικές και χρηματιστηριακές συναλλαγές, οι χωρίς υλικό αντίκρισμα τίτλοι του νέου πλούτου, διαμορφώνουν ένα ατοπικό περιβάλλον, ένα απεδαφοποιημένο τοπίο. Με το telemarketing ο αγοραστής καταργεί τις γεωγραφικές αποστάσεις καθώς είναι εξίσου κοντά σε όλα τα δυνατά σημεία, σε όλα τα δυνατά αγαθά. Σε ποιο τόπο λαμβάνει όμως χώρα αυτή η συναλλαγή; Σ’ αυτή την αποτοπικοποιημένη οικονομία η πληροφορία είναι από τα ελκυστικότερα προϊόντα. ‘Στο αμερικάνικο δίκτυο ΑΜΙΧ’, λέει ο Levy, ‘η πωλούμενη πληροφορία πληρώνεται ανάλογα με το πόσο πρόσφατη είναι και με το ύψος της ζήτησής της. Από το Fish Wrap που αφορά ντοκουμέντα, το Ringott που εξειδικεύεται στα μουσικά ή το Idea futures που οργανώνει ένα είδος αγοράς των επιστημονικών και τεχνολογικών ιδεών’. Έτσι από μια εδαφική και άκαμπτη οικονομία περνάμε σε on line κατανάλωση χρήσεων. Από την αγορά ενός βιβλίου περνάμε στην αγορά των δικαιωμάτων πάνω στην πληροφορική ροή του κυβερνοχώρου. Το δένδρο της γνώσης αποτελεί σήμερα αποκλειστικό δικαίωμα της εταιρείας TriVium. Και οι πειρασμοί του;

Κομβικό σημείο όλων αυτών των φαινομένων είναι για τον Levy ο δυνητικοποιητικός χαρακτήρας της ανθρώπινης νοημοσύνης, εξ ου και ο ανθρωπιστικός χαρακτήρας, για τον Levy, αυτών των εξελίξεων. Η βασική αρχή: ‘το ανθρώπινο ον δεν σκέπτεται μόνο του και χωρίς εργαλεία. Οι θεσμοί, οι γλώσσες, τα συστήματα σημείων, οι τεχνικές επικοινωνίας, αναπαραστασης και καταγραφής διαμορφώνουν τις γνωσιακές μας δραστηριότητες’. Η ανάπτυξη σήμερα της επικοινωνίας μέσω ενός δικτύου υπολογιστών είναι για τον Levy, μια νέα μορφή συλλογικής νοημοσύνης. Ο κυβερνοχώρος είναι μια κοινόχρηστη μνήμη, ένα περιβάλλον ροής αντικειμένων και υπερκειμένων. Οι χρήστες του δικτύου, μέσα από αυτή τη χρήση, επινοούν εκείνη τη στιγμή μια μοναδική και κάθε φορά πρωτότυπη συλλογικότητα. Σ’ αυτό το απεδαφοποιημένο περιβάλλον το δίκτυο εμφανίζεται ως ένας επιταχυντής. Ένας επιταχυντής γλωσσών, σημείων και πρωτόγνωρων δομών. Μια ολοκληρωμένη δηλαδή εμπειρία δυνητικοποίησης.

Η δύναμη και η ταχύτητα της σύγχρονης δυνητικοποίησης είναι τόσο μεγάλη που οι άνθρωποι νοιώθουν εξόριστοι. Εξόριστοι από το ‘είμαστε εδώ’. Στριμωγμένοι στις ψηφιακές λεωφόρους, στις ταχύτητες της αποτοπικοποίησης και παγκοσμιοποίησης, στις αέναες ψηφιοποιήσεις των πάντων, εκτεθειμένοι σ’ αυτό που τους εμπεριέχει και ταυτόχρονα τους ξεπερνά. Μπροστά σ’ αυτές τις δυσκολίες ο Pierre Levy μας ζητά να μην δειλιάσουμε, να μην αντισταθούμε, αλλά να προσπαθούμε συνεχώς να νοηματοδοτούμε τις σύγχρονες εξελίξεις. Ένα ρόλο που σύμφωνα με τον συγγραφέα αναλαμβάνει θαυμάσια ο σύγχρονος καλλιτέχνης. Η τέχνη ήταν ανέκαθεν ένα γεγονός δυνητικοποίησης, ίσως το ισχυρότερο, που οφείλει να διερωτάται συνεχώς πάνω στις σύγχρονες εξελίξεις, να διαμορφώσει και τώρα σ’ αυτή την τεχνικίστικη φρενίτιδα ένα πιο οικείο και φιλάνθρωπο περιβάλλον.  Ό,τι ο Levy θα ονομάσει ‘τέχνη της φιλοξενίας’.    

πηγή: http://leximata.blogspot.com

Solarpunk: Όταν η τεχνολογία συναντά την οικολογία

Από την οπτική των αρχών του 21ου αιώνα, τα πράγματα φαίνονται αρκετά άσχημα. Ένα θανατηφόρο κοκτέιλ κρίσεων καταπίνει τους ανθρώπους της Γης και όλες τις άλλες μορφές ζωής: μια γεωπολιτική κρίση, μια οικονομική κρίση και μια επιδείνωση της οικολογικής κρίσης λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη, που πηγάζει από ένα πολιτικοοικονομικό σύστημα που απαιτεί ορυκτά καύσιμα για να τροφοδοτήσουν την τεχνική του δομή.Η κουλτούρα, έχοντας μια συμβιωτική σχέση με τις υλικές συνθήκες, αντικατοπτρίζει πολλές από αυτές τις κρίσεις στη φαντασία και τις τέχνες. Τα χρόνια από το 2000 μέχρι και το 2010 ήταν γεμάτα από αποκαλυπτικές εικόνες για ένα μέλλον που είχε καταστραφεί από τον πόλεμο, τον ολοκληρωτισμό, την τεχνολογία των όπλων, τους δολοφόνους, τα ζόμπι και την περιβαλλοντική κατάρρευση. Όχι ότι αυτές οι αφηγήσεις δεν είναι απαραίτητες. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν να χρησιμεύσουν ως μια κλήση αφύπνισης για όσους έπεσαν στο μύθο ότι είχαμε φτάσει στο "τέλος της ιστορίας" με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τον θρίαμβο του καπιταλισμού σε μια πλανητική κλίμακα. Αλλά αν παραμείνουν το πρωταρχικό όραμα που έχει η παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα μας για το δυνητικό μέλλον, μπορούν να καταλήξουν να αναπαράγουν τον διάχυτο κυνισμό και την απελπισία που κάνει όλες τις κρίσεις αναπόφευκτες.Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η solarpunk έχει αξία.

Η Solarpunk είναι μια επανάσταση ελπίδας κατά της απελπισίας

Η Solarpunk είναι μια εξέγερση ενάντια στη δομική απαισιοδοξία των πιο πρόσφατων οραμάτων μας για το πώς θα είναι το μέλλον. Δεν εννοούμε ότι αντικαταστεί τον πεσσιμισμό με έναν οπτιμισμό ανάλογο με αυτόν της Πολυάννας, αλλά με μια επιφυλακτική ελπίδα και μια τόλμη να αποκαλύψει τις θετικές δυνατότητες σε κακές καταστάσεις. Ελπίζουμε ότι ίσως και τα λόγια μιας αποκάλυψης να περιέχουν και τους σπόρους του κάτι καλύτερο, κάτι πιο οικολογικό, απελευθερωτικό, ισότιμο και ζωντανό από αυτό που ήρθε πριν, αν δουλέψουμε σκληρά για την καλλιέργεια αυτών των σπόρων.Οποιαδήποτε περιοδεία στα περίεργα τμήματα του Διαδικτύου θα αποκαλύψει μια ποικιλία διαφορετικών παραδόσεων που τελειώνουν σε «punk»: steampunk, dieselpunk, clockpunk, biopunk, cyberpunk, post-cyberpunk κ.ο.κ. Όλα τα πολλά διαφορετικά κινήματα επιστημονικής-μυθοπλαστικής punk φαντάζονται πώς θα μπορούσαν να αποδειχθούν τα πράγματα αν η κοινωνία και η τεχνολογία πήραν μια διαφορετική στροφή. Ενώ το steampunk φαντάζει ένα παρελθόν που μπορεί να ήταν, βασισμένο στην τεχνολογία της βικτοριανής εποχής, το solarpunk φαντάζει ένα μέλλον που θα μπορούσε να είναι, με βάση την τεχνολογία της τρέχουσας εποχής. Προβλέπει τον τύπο εναλλακτικής ιστορίας-φαντασίας ιστορίας που οι άνθρωποι του μέλλοντος θα μπορούσαν να γράψουν για εμάς αν τα πράγματα αποδειχθούν τρομακτικά. Αλλά περισσότερο από ένα νέο sci-fi ή φανταστικό υποείδος, είναι επίσης ένα πρακτικό όραμα όπου (ίσως) να κάνει τα πράγματα που φαντάζεται, πραγματικότητα.
 
Ίσως ρωτήσετε τι ακριβώς σημαίνει να είμαστε «πανκ» εφόσον ένας κυνικός θα μπορούσε να μας δει ως παιδιά των χίππηδων και των μεσοπολεμικών φουτουριστών. Αλλά πανκ δεν είναι η οργή εναντίον του συστήματος, εκτός από τα μαύρα δερμάτινα και τα spikey μαλλιά; Η πανκ είναι περισσότερο ένα ηθος παρά ένα συγκεκριμένο μουσικό και ενδυματικό στυλ, που υποδηλώνει ανταρσία και άρνηση έναντι του κυρίαρχου παραδείγματος και ό, τι καταπιέζει. Έτσι, με αυτή την έννοια, σε έναν κόσμο όπου κυβερνείται από ένα παγκόσμιο γραφειοκρατικό σύστημα βασισμένο στην μιζέρια, στη δίψα για εξουσία και στην οικολογική καταστροφή, η solarpunk μπορεί να είναι το πιο «πανκ» κίνημα όλων. 

H Solarpunk είναι η οικολογική σκέψη, τόσο στην μυθοπλασία όσο και στην πραγματικότητα

Η Solarpunk είναι μια (ως επί το πλείστον) αισθητική-πολιτισμική και (μερικές φορές) ηθικοπολιτική τάση που προσπαθεί να αναιρέσει την κυρίαρχη ιδέα που χειρίζεται τη λαϊκή συνείδηση: ότι το μέλλον πρέπει να είναι άσχημο ή τουλάχιστον άσχημο για τις ανθρώπινες μάζες και των μη ανθρώπινων μορφών ζωής στον πλανήτη. Εξετάζοντας το χιλιετούς ρήγμα μεταξύ της ανθρώπινης κοινωνίας και του φυσικού κόσμου, θέτει ως ηθική θεμελίωση την αναγκαιότητα να επιδιορθώσουμε αυτό το ρήγμα, μεταμορφώνοντας τη σχέση μας με τον πλανήτη ξεπερνώντας τις κοινωνικές δομές που οδηγούν σε συστηματική οικοκτονία.
Συλλέγει πολλά από τη φιλοσοφία της κοινωνικής οικολογίας, η οποία επικεντρώθηκε επίσης στην επιδιόρθωση αυτής της διάρρηξης με την αναδιάρθρωση της κοινωνίας ώστε να λειτουργήσει περισσότερο σαν οικολογία: όσο περισσότερο γίνεται μη ιεραρχική, συνεταιριστική, ποικιλόμορφη και προς αναζήτηση ισορροπίας. 

 
Πρόκειται για έναν κόσμο αποκεντρωμένων οικολογικών πόλεων, με τρισδιάστατους εκτυπωτές, κάθετης γεωργίας, ηλιακών τζαμιών, άγριων ή εφευρετικών μορφών φόρεματος και σχεδίου και μια ζωντανή κοσμοπολίτικη αισθητική, όπου η τεχνολογία δεν χρησιμοποιείται πλέον για την εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου, αλλά για να αυτοματοποιήσει την άσκοπη ανθρώπινη εργασία και να βοηθήσει στην αποκατάσταση των ζημιών που έχει ήδη κάνει η εποχή του πετρελαίου.

Προσπαθεί να φέρει τέτοιες αξίες στην ύπαρξη του παρόντος και τώρα, του προκαθορισμού του κόσμου που πρέπει να δημιουργηθεί, μέσω της επιστημονικής φαντασίας και της επικής φαντασίας, της τέχνης, της μόδας, της κινηματογραφίας, της μουσικής, των παιχνιδιών και ενός συνόλου ιδεών που ενημερώνουν την πολιτική, οικονομικό και οικολογικό ακτιβισμό. 

Η Solarpunk είναι το θετικό όραμα ενός καλύτερου κόσμου 

Καμιά πρόθεση να δεχτεί τις επιταγές ενός αυριανού κράτους που κυβερνάται από αυταρχικά κράτη, μεγαλοεταιρίες και μια φτωχή βιοσφαίρα, η solarpunk είναι ένα οικο-φουτουριστικό κίνημα που προσπαθεί να σκεφτεί το δρόμο μας έξω από την καταστροφή φαντάζοντας ένα μέλλον που οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν πραγματικά να ζήσουν , αντί για εκείνα που πρέπει να προσπαθούμε να αποφύγουμε, ένα μέλλον που χαρακτηρίζεται από τη συμφιλίωση της ανθρωπότητας με τη φύση, όπου η τεχνολογία χρησιμοποιείται για ανθρωποκεντρικούς και οικολογικούς άξονες. Σκοπός του είναι να αποτελέσει μια συναρπαστική αντίθετη αφήγηση των υλικών και ιδεολογικών συνθηκών που μας κρατούν παγιδευμένους σε έναν αυταρχικό και οικοκτονικό κόσμο όπου, όπως είπε η Μάργκαρετ Θάτσερ, «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση».

Πηγή: solarpunkanarchists.com



 

Ιάπωνες επιστήμονες κατασκεύασαν ρομπότ από ζωντανούς μυς

Το ονόμασαν Biohybrid Robot

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Τόκιο κατασκεύασαν ένα ρομπότ που παράγει κίνηση χρησιμοποιώντας ζωντανό μυϊκό ιστό από ποντίκια, δίνοντας του για όνομα το “Biohybrid Robot”. Οι ερευνητές δημοσίευσαν το άρθρο στο ακαδημαϊκό περιοδικό Science Robotics, στο οποίο αναλύουν τον τρόπο που το κατασκεύασαν καθώς και πως λειτουργεί.

Η κατασκευή του είναι πολύ στοιχειώδης, δίνοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για κάποιου είδους δάχτυλο. Όμως η απλότητά του δεν περιορίζει τη λειτουργικότητά του, καθώς όπως θα δείτε και στο βίντεο παρακάτω μπορεί να σηκώνει μικρά αντικείμενα. Οι επιστήμονες είπαν πως αυτή είναι η αρχή για ρομπότ που θα έχουν πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά.

“Εάν καταφέρουμε να συνδυάσουμε αυτούς τους μυς σε μία συσκευή θα μπορούσαμε να αναπαράγουμε την περίπλοκη μυϊκή αλληλεπίδραση που επιτρέπει στα διάφορα μέρη του σώματος να λειτουργούν.” - Shoji Tekeuchi υπεύθυνος προγράμματος.

Πηγή: unboxholics.com

Διαφορές μεταξύ Φουτουρισμού και Cyberpunk

Φουτουρισμός και Cyberpunk. Το πρώτο κίνημα γέννησε το δεύτερο, το οποίο όμως διαφοροποιήθηκε σε τεράστιο βαθμό από το πρώτο. Σε παλαιότερο άρθρο τονίσαμε τις ομοιότητες μεταξύ των δύο, σε αυτό θα αναφέρουμε τις διαφορές.

1) Πίστη στην ανθρώπινη πρόοδο - Σκεπτικισμός

Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο των Ιταλών και Ρώσων φουτουριστών ήταν ότι είχαν ακλόνητη πίστη στην ανθρώπινη πρόοδο. Ο Μαρινέττι στο μανιφέστο του καλούσε τους ανθρώπους να αφήσουν τη μιζέρια τους, να πάρουν θάρρος και να γίνουν ενεργητικότεροι και καλύτεροι. Πίστευε, όπως και οι υπόλοιποι φουτουριστές ότι όσο περνούν τα χρόνια, τόσο θα εξελίσσεται η κοινωνία προς το καλύτερο. Στη cyberpunk βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο. Ειρωνεία προς τα "θέλω" της μάζας και τα "πρέπει" της κοινωνίας. Οι cyberpunks όντας πεσσιμιστές βλέπουν πάντα σχεδόν τον χειρότερο εαυτό της ανθρώπινης φύσης και δεν έχουν καμία ελπίδα για εξέλιξη της κοινωνίας προς το καλύτερο. Το μόνο που τους νοιάζει είναι είτε η καταστροφή αυτής της δυστοπίας και η ανοικοδόμηση μίας άλλης κοινωνίας που ίσως αποδειχθεί καλύτερη (βλ. Psycho Pass, Ergo Proxy), είτε η επιβίωση με κάθε κόστος (βλ. Black Lagoon, Blade Runner)

2) Ολοκληρωτισμός (ή και Αυταρχισμός) - Αναρχισμός

Ο φουτουρισμός όντας εθνικιστικό και μιλιταριστικό κίνημα απέκτησε αυταρχική φύση κάτι που φάνηκε όταν ο Μαρινέττι μαζί με το κόμμα του προσχώρησαν στις τάξεις του φασιστικού κόμματος του Μπενίτο Μουσολίνι. Το ίδιο έγινε και στη Ρωσία καθώς όλοι οι φουτουριστές στήριξαν τον Λένιν, αλλά και αργότερα όταν ο Γιούρι Γκαγκάριν στάλθηκε στο Διάστημα οι Σοβιετικές φουτουριστικές αφίσες ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο. Αντιθέτως οι cyberpunks είναι σχεδόν όλοι αναρχικοί. Ζώντας υπό ένα ολοκληρωτικό καθεστώς (βλ. 1984, Neuromancer) μισούν την εξουσία και οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτή (αστυνομία, δικαστικό σύστημα), πολεμώντας την.

3) Ωφελιμισμός - Εγωισμός


Οι φουτουριστές επιθυμούν οτιδήποτε πιστεύουν ότι ωφελεί το κοινό καλό, τεχνολογική εξέλιξη, δυνατό κράτος. Οι cyberpunks από την άλλη αν και δεν μισούν την τεχνολογία (τουναντίον ζουν με αυτήν, σε πολλές περιπτώσεις κιόλας οι πρωταγωνιστές είναι cyborgs βλ. Ghost in the shell), δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη προς αυτούς που την ελέγχουν, όπου συνήθως είναι μεγαλοεπιχειρήσεις και πολυεθνικές με ισχυρή επιρροή στην εξουσία. Έτσι το μόνο που μετρά για τους cyberpunks είναι η επιβίωση, αν και πολλές φορές βέβαια πραγματοποιείται και με τη μάσκα του αλτρουισμού.

4) Ουτοπισμός - Δυστοπισμός

Το όνειρο των φουτουριστών είναι η καθημερινή ζωή σε ένα τεχνολογικά εξελιγμένο δυνατό κράτος, ή και ο αποικισμός άλλων πλανητών υπό τις ίδιες συνθήκες. Οι cyberpunks όμως δεν ονειρεύονται τίποτα τέτοιο καθώς καθημερινά βιώνουν μία κόλαση. Το γραφειοκρατικό σύστημα όπου ελέγχει τα κράτη τους έχει δώσει μία ιδιαίτερα αυταρχική μορφή στην εξουσία. Αντικαθιστώντας την κεφαλή δεν αλλάζει απολύτως τίποτα από τη στιγμή που το "βαθύ κράτος" κάνει κουμάντο είτε πρόκειται για πρόσωπα, είτε για υπολογιστές (βλ. Psycho Pass). 

Είναι κατανοητό λοιπόν, πως ενώ ο Φουτουρισμός ήταν ένα νεωτερικό κίνημα, η cyberpunk είναι μεταμοντέρνο. Στο πρώτο συναντούμε ιδεαλισμό, ρομαντισμό, ωφελιμισμό ενώ στο δεύτερο σκεπτικισμό, εγωισμό και πολλές φορές μηδενισμό. Δεδομένης της πορείας που ακολουθεί η Δύση σήμερα, πιστεύω πως δυστοπίες ανάλογες με αυτές στα έργα cyberpunk, είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο για το κοντινό μέλλον.

6 στοιχεία που κάνουν τον Διανθρωπισμό το επόμενο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης

Για τον Διανθρωπισμό (Τρανσουμανισμό) οι απόψεις είναι διφορούμενες. Άλλοι τον θεωρούν φυσικό, άλλοι αφύσικο. Άλλοι καλό, άλλοι κακό. Από μία φουτουριστική οπτική γωνία μοιάζει ως μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα προοπτική για την ανθρωπότητα. Από μία αντικαπιταλιστική οπτική γωνία μοιάζει ως κάτι αρνητικό, δεδομένου ότι το 99% της τεχνολογίας καταλήγει πάντα σ' αυτούς που έχουν το χρήμα. Συνδυάζοντας αυτές τις δύο οπτικές γωνίες και φτιάχνοντας μία τρίτη, την οπτική γωνία της cyberpunk, ερχόμαστε στο εξής συμπέρασμα. Ο Διανθρωπισμός είναι κάτι που θα γίνει πραγματικότητα είτε στο κοντινό, είτε στο μακρινό μέλλον ασχέτως των συνθηκών. Εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να προσαρμοστούμε σ' αυτόν και όχι το αντίστροφο. Στο άρθρο θα κάνουμε μία σύντομη ανάλυση πάνω σε πέντε βασικά στοιχεία που κάνουν τον Διανθρωπισμό το επόμενο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης.

1) Ο άνθρωπος δεν είναι το τελικό στάδιο της εξέλιξης

Ο Νίτσε είχε πει ότι ο άνθρωπος δεν είναι προορισμός, αλλά μία γέφυρα ανάμεσα στο ζώο και στον Υπεράνθρωπο. Με τον όρο "Υπεράνθρωπο" ο καθένας αντιλαμβάνεται κάτι διαφορετικό, μέσα σ' αυτές τις διαφορετικές ερμηνείες όμως, ανήκει και το cyborg, ο άνθρωπος - ρομπότ, το αποτέλεσμα του Διανθρωπισμού. Το αν το cyborg θεωρείται φυσικό ή αφύσικο είναι τελείως υποκειμενικό. Τι ορίζουμε φυσικό και τι αφύσικο; Με μία καθαρά βιολογική προσέγγιση φυσικό θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είναι θέσφατο στη φύση και στα έμβια όντα, δηλαδή ό,τι εξασφαλίζει την επιβίωση. Αν λάβουμε το παραπάνω ως φυσικό, τότε οι κοινωνίες, οι τέχνες, τα γράμματα, οι γλώσσες, οι κουλτούρες και οι παραδόσεις θεωρούνται αφύσικα πράγματα. Το ίδιο και οι τεχνικά κατασκευασμένες κατοικίες είτε είναι φωλιές πουλιών, είτε καλύβες, είτε πολυκατοικίες. Ο κόσμος, η ιστορία και ο χρόνος τρέχουν δίχως να γνωρίζουν καλό/κακό σωστό/λάθος. Αν ο Διανθρωπισμός πρόκειται να είναι το επόμενο στάδιο μετά τον άνθρωπο, τότε θα είναι.

2) Η μίξη είναι μία μορφή εξέλιξης 

Μετά τον τέταρτο και τελευταίο μεγάλο παγετώνα, εκ της Αφρικής άρχισαν να έρχονται σιγά σιγά στην Ευρώπη οι Homo Sapiens, ελαχιστοποιώντας τον πληθυσμό των ισχυρότερων Κρο-Μανιόν. Πάμπολλες ήταν μίξεις μεταξύ αυτών των δύο ανθρωποειδών που έδωσαν τους ισχυρούς άνδρες των Ατλαντικών ακτών, της και της Βαλτικής θάλασσας. Αν και βέβαια και οι δύο άνηκαν στο ίδιο ζωικό είδος, με τη μίξη έδωσαν κάτι καινούργιο. Αυτό μπορεί να συμβεί (και ήδη συμβαίνει για όσους ανθρώπους έχουν προσθετικά μέλη) πλέον και με διαφορετικά είδη όπως οι άνθρωποι και τα ρομπότ. Σύμφωνα με την διαλεκτική του Χέγκελ, όταν κάτι - είτε είναι έμβιο ον, είτε αντικείμενο, είτε ακόμα και άποψη - (θέσις), συγκρούεται με κάτι αντίθετο (αντίθεσις), αυτά τα δύο δεν εξαφανίζουν το ένα το άλλο, αλλά δίνουν κάτι καινούργιο (σύνθεσις). Έτσι λοιπόν άνθρωπος (θέσις) και ρομπότ (αντίθεσις) μας δίνουν το cyborg, ένα ον που συνδυάζει στοιχεία τόσο από το πρώτο όσο και από το δεύτερο.

3) Οι άνθρωποι όπως και τα ζώα είναι κατά μία έννοια μηχανές

Μία άποψη που διατυπώθηκε πρώτα από τον Ρενέ Ντεκάρτ και έπειτα από τον Ζουλιέν Οφφραί ντε λα Μετρί. Και οι δύο αρνήθηκαν την ύπαρξη ψυχής ως κάτι διαφορετικό από το υλικό σώμα. Με μία πρόχειρη προσέγγιση, το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από όργανα τα οποία δεν λειτουργούν αυτόνομα, αλλά λαμβάνουν εντολές από τον εγκέφαλο. Όπως ακριβώς το σύστημα οδήγησης σε ένα αυτοκίνητο αν και ενιαίο, χωρίζεται σε διαφορετικά πράγματα όπου κάθε ένα δίνει συγκεκριμένες εντολές, έτσι και ο εγκέφαλος χωρίζεται σε διαφορετικές περιοχές κάθε μία υπεύθυνη για την εντολή επιτέλεσης μίας ορισμένης λειτουργίας. Εφόσον λοιπόν, το σύστημα του ανθρώπου λειτουργεί όπως και αυτό μίας μηχανής, γιατί να θεωρηθεί αφύσικη η μίξη των δύο*;

4) Τα προσθετικά μέλη σημαίνουν έξτρα κέρδος για αυτούς που τα παρέχουν στην αγορά

Αυτό αν και το θεωρώ αρνητικό γεγονός για πολλούς λόγους, δεν παύει να είναι ένας λόγος που κάνει τον Διανθρωπισμό πολύ πιθανό μελλοντικό σενάριο. Εργοστάσια που παράγουν και διαθέτουν στην αγορά τα προσθετικά μέλη θα βγάλουν πάρα πολύ χρήμα από αυτή την επιχείρηση. Φυσικά υπάρχει πάντα το dark web και η μαύρη αγορά για όποιον θα ήθελε είτε φθηνά προσθετικά μέλη είτε να μην τροφοδοτήσει με χρήμα τους κεφαλαιούχους.

5) Τεράστιο μέρος της καθημερινής ζωής μας λαμβάνει χώρα στον Ψηφιακό Κόσμο

Με τη ραγδαία ανάπτυξη της ψηφιακής τεχνολογίας αυτό είναι πλέον γεγονός. Παιχνίδια ψηφιακής πραγματικότητας, 3D και 4D γυαλιά για ταινίες και παιχνίδια, επιχειρηματικές συναλλαγές μέσω διαδικτύου, προγραμματισμός ταξιδιών, ebooks, μουσική, το διαδίκτυο έχει καταφέρει να κατακτήσει κάθε τομέα της ζωής μας.Το μόνο πλέον που λείπει είναι η απευθείας "σωματική" σύνδεση με το διαδίκτυο.

6) Είναι κάτι που ήδη συμβαίνει

Προηγουμένως ανέφερα τα παραδείγματα των ανθρώπων με τα προσθετικά μέρη, όπως και τα γυαλιά ψηφιακής πραγματικότητας. Δεν είναι όμως τα μόνα. Έχουν βγει συσκευές/βάσεις όπου σαν μεγάλου μήκους βραχιόλια "κλειδώνουν" στο χέρι και πάνω σε μία βάση ο άνθρωπος μπορεί να τοποθετήσει το palmtop , το tablet ή ακόμα και το κινητό του. Η τεχνολογία προχωρά και μας καλεί να την φτάσουμε.

*Εδώ οφείλω να συμπληρώσω κάτι. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο διαφορετικό από τα υπόλοιπα όντα, ακόμα και τις μηχανές, είναι η συνείδηση. Γνωρίζει ότι είναι αυτόβουλο όν. "Σκέφτομαι, άρα υπάρχω". Αν ένα μελλοντικό cyborg, όπου το μόνο ανθρώπινο πάνω του θα είναι ο εγκέφαλος "συνδεθεί" με αυτόν και με την μνήμη του, πιθανότατα δεν θα είναι τίποτα άλλο, παρά νέα δεδομένα σε μία μηχανή. Δεν γνωρίζουμε αν θα μπορεί να αποκτήσει συνείδηση, οπότε αν δεν μπορεί θα είναι απλά μία εντολοδόχος μηχανή και τίποτα παραπάνω.

Επιστήμονες δημιουργούν ένα έμβρυο από βλαστικά κύτταρα χωρίς ωάριο ή σπέρμα

Οι επιστήμονες έχουν κάνει ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ζωής στο εργαστήριο χωρίς τη χρήση σπέρματος ή αυγών. Δύο διαφορετικά είδη βλαστοκυττάρων συνδυάστηκαν σε ένα πιάτο - και ωρίμασαν σε μια πρώιμη μορφή εμβρύου. Η δημιουργία εμβρύων από βλαστοκύτταρα θα δημιουργούσε απεριόριστη προσφορά ίδιων εμβρύων, τα οποία θα ήταν χρήσιμα για την ιατρική έρευνα. Η εξέλιξη αυτή ελπίζει να ρίξει φως σε μία από τις μεγαλύτερες αιτίες της στειρότητας - τα έμβρυα που δεν έχουν εμφυτευτεί στη μήτρα. Θα είναι επίσης χρήσιμο για τη δοκιμή των αποτελεσμάτων των νέων ιατρικών θεραπειών.

Μπορεί να οδηγηθούμε σε ανθρώπινους κλώνους

Οι ερευνητές λένε ότι η τεχνική - που πραγματοποιείται σε ποντίκια - θα μπορούσε να οδηγήσει σε δημιουργία ενός ποντικιού χωρίς τη χρήση σπέρματος ή αυγών εντός τριών ετών. Αλλά οι ειδικοί προειδοποιούν ότι εάν η τεχνική μπορεί να μεταφερθεί στους ανθρώπους, μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός στρατού ανθρώπινων κλώνων. Θα μπορούσε να διαρκέσει μέχρι δύο δεκαετίες πριν η τεχνική είναι πιθανόν να τελειοποιηθεί για τη δημιουργία ανθρώπινων εμβρύων από βλαστοκύτταρα, προειδοποίησαν οι ειδικοί.

Πώς λειτουργεί αυτή η τεχνολογία;       

Οι ερευνητές συνδύασαν δύο διαφορετικούς τύπους εμβρυϊκών βλαστικών κυττάρων από ποντίκια. Αφού συνδυάστηκαν σε ένα πιάτο, μεγάλωσαν στο αρχικό στάδιο του εμβρύου προτού εμφυτευθεί στη μήτρα - που ονομάζεται βλαστοκύστη - μια κοίλη σφαίρα κυττάρων. Όταν μεταφέρθηκαν στη μήτρα, τα κύτταρα αρχικά προκάλεσαν αλλαγές στη μήτρα όπως αυτές που δημιουργήθηκαν από ένα φυσιολογικό έμβρυο ηλικίας 3,5 ημερών, αλλά απέτυχαν να εμφυτευτούν σωστά.

Δεκαετίες πριν η τεχνική θα χρησιμοποιηθεί στον άνθρωπο

Ο καθηγητής Nicholas Rivron του Πανεπιστημίου του Μάαστριχτ, επικεφαλής ερευνητής, δήλωσε στην εφημερίδα Daily Mail ότι ένα βιώσιμο έμβρυο ποντικών θα μπορούσε να δημιουργηθεί σε μόλις τρία χρόνια - αλλά ένα ανθρώπινο έμβρυο θα διαρκέσει δεκαετίες. Η κύρια χρήση για τα έμβρυα θα είναι η δοκιμή φαρμάκων και η έρευνα για τη στειρότητα. Είπε: «Όπως γνωρίζετε, τα έμβρυα είναι πολύτιμα και είναι αδύνατο να τα χρησιμοποιήσουμε για πειράματα, καθώς δεν έχουμε τους αριθμούς.» «Με τις βλαστοκύστες μπορούμε να αυξήσουμε τους αριθμούς. Αυτό θα επιτρέψει τη μελλοντική εξέταση των φαρμάκων ». Πρόσθεσε: «Δεν πιστεύω στη χρήση βλαστοκύστεων για ανθρώπινη αναπαραγωγή. Αυτό είναι ηθικά πολύ αμφισβητήσιμο, αυτό θα ήταν κλώνοι κάποιου που είναι ήδη ζωντανός.» «Η ανθρώπινη κλωνοποίηση απαγορεύεται πλήρως». Ερωτηθείς τι είναι το εμπόδιο που εμποδίζει την εμφύτευση της σφαίρας των κυττάρων, ο καθηγητής Rivron είπε: «Δεν ξέρουμε πραγματικά. Αυτή είναι μια συναρπαστική ερώτηση. Φαίνονται εξαιρετικά παρόμοιες με τις φυσιολογικές βλαστοκύστες και δημιουργούν πολλούς τύπους κυττάρων. Ωστόσο, τα κελιά δεν είναι σωστά οργανωμένα. Μοιάζουν με ένα αποδιοργανωμένο έμβρυο. Ας ελπίσουμε ότι θα ανακαλύψουμε τα επόμενα τρία χρόνια.» «Αυτή είναι η πρώτη φορά που δημιουργούμε δομές στο εργαστήριο από βλαστοκύτταρα που έχουν τη δυνατότητα να σχηματίσουν ολόκληρο τον οργανισμό.» «Ολόκληρος ο οργανισμός περιλαμβάνει το μωρό και τους επιπλέον ιστούς - τον πλακούντα και τον κρόκο.» «Αυτή είναι η πρώτη φορά όσο γνωρίζουμε».

«Ανακούφιση» που δεν δουλεύει στον άνθρωπο

Ο καθηγητής Robin Lovell-Badge του Ινστιτούτου Francis Crick δήλωσε ότι ενώ η εξέλιξη αυτή ήταν μια σημαντική ανακάλυψη για την επιστημονική έρευνα, μπορεί να υπάρχει μια ανακούφιση που δεν μπορεί ακόμη να συμβεί στον άνθρωπο. Είπε: «Μπορεί να υπάρχει μια ανακούφιση από τους άλλους ότι μια τέτοια μέθοδος παραγωγής πολυάριθμων γενετικά όμοιων ανθρώπινων εμβρυϊκών δομών που θα μπορούσαν να είναι ικανές να εμφυτευθούν δεν είναι εφικτή - ακόμα και αν θα ήταν παράνομο να τις εμφυτεύσεις σε γυναίκες, όπως είναι σαφώς η κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο ». Ο καθηγητής Rivron δήλωσε ότι είναι «εξαιρετικά απίθανο» ότι η τεχνολογία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από ένα αδίστακτο κράτος για τη δημιουργία ενός στρατού κλώνων - καθώς δεν θα είχαν την επιστημονική εμπειρογνωμοσύνη για να το πράξουν. Ο Δρ Ντούσκο Ιλίτ, ειδικός στην επιστήμη των βλαστικών κυττάρων του King's College London (KCL), δήλωσε: «Αυτή είναι η πρώτη φορά που οι επιστήμονες μπόρεσαν να ρίξουν φως στους μοριακούς μηχανισμούς εμφύτευσης και αυτά τα ευρήματα μπορεί να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε περισσότερα σχετικά με ορισμένες πτυχές της στειρότητας και να βελτιώσουμε την έκβαση της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής.»

Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο Nature.

Cybergothic - H Μελλοντική Δυστοπία του Νικ Λαντ

Ένας από τους σημαντικότερους φουτουριστές φιλοσόφους και συγγραφείς, δεν είναι άλλος από τον Νίκ Λαντ. Γεννημένος στο Κόβεντρυ του Ηνωμένου Βασιλείου το 1962, έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ουαργουίκ μέχρι και το 1998, όπου παραιτήθηκε και μαζί με την φιλόσοφο Sadie Plant, ίδρυσε το Cybernetic Culture Research Unit. Σημαντική ήταν η επιρροή του στην Θεωρία της Επιτάχυνσης όπου είχε αναπτύξει ο Ζιλ Ντελέζ, αλλά και σ' αυτήν του Σκεπτικού Ρεαλισμού. Παρακάτω, ακολουθεί ένα από τα γνωστότερα άρθρα του με τίτλο Cybergothic, όπου είχε συμπεριληφθεί στο έργο του Virtual Futures: Cyberotics, Technology and Posthuman Pragmatism, Routledge, 1998

Ο Θεός δεν υπάρχει, αποσύρεται, πάει στο διάολο και αφήνει τους

μπάτσους να παρακολουθούν τα πράγματα.

(Artaud)

Όταν οι μονάδες επισκευής είχαν τελειώσει, ο ασθενής θα είχε αποψυχθεί, νέο αίμα θα είχε αντληθεί στις φλέβες του, και τελικά θα σηκωνόταν και θα περπατούσε, σαν να ήταν ο τελευταίος Ιησούς. Θα ήταν, κυριολεκτικά, ανάσταση της σαρκός - εκτός από αυτό όλα τα θαύματα θα είχαν εκτελεστεί από την επιστήμη,

(Regis)

[Ο] ένας, σύμφωνα με τον οποίο το προφανές υποκείμενο δεν παύει ποτέ να ζει και ταξιδεύει ως ένα- "το ένα δε σταματά ποτέ και δεν έχει να κάνει με τον θάνατο" και το άλλο, σύμφωνα με το οποίο το ίδιο υποκείμενο έχει καθοριστεί ως Εγώ πράγματι πεθαίνει - πράγμα που σημαίνει ότι τελικά παύει να πεθαίνει από την στιγμή που καταλήγει να πεθαίνει, στην πραγματικότητα μιας τελευταίας στιγμής που το επιδιορθώνει με αυτόν τον τρόπο σαν ένα Εγώ, καταστρέφοντας όλη την ένταση, μεταφέροντάς το πίσω στο μηδέν που το περιβάλλει.

(Deleuze και Guattari)

Μέσα στο ερευνητικό τμήμα της βιβλιοθήκης, ο ηλίθιος κατασκευαστής έβαλε ένα υποπρόγραμμα σε ... μέρος του βίντεο του δικτύου. Το υποπρόγραμμα άλλαξε κάποιες βασικές εντολές στερητικής έτσι ώστε αυτή να μπορούσε να ανακτήσει τον κώδικα.

Ο κώδικας δήλωσε: ΞΕΦΟΡΤΩΣΟΥ ΤΟ ΝΟΗΜΑ. ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΠΟΥ ΣΕ ΤΡΩΕΙ: ΤΩΡΑ ΦΑΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ.

Ο κώδικας θα με οδηγούσε στο ανθρώπινο κατασκεύασμα που θα οδηγούσε στο, ή επιτρέψτε μου, στο ναρκωτικό μου.

(Acker)

"Με έκανες να χάσω!", είπε. "Κοίτα εκεί, μαλάκα. Μπουντρούμι έβδομου επιπέδου και οι βρικόλακες με φάγανε! "Του έδωσε ένα τσιγάρο. "Φαίνεσαι αρκετά σκεπτικός. Πού ήσουν?"

(Gibson)

Το μέλλον θέλει να κλέψει την ψυχή σας και να την ξεζουμίσει στη νανοτεχνολογία. Ένα / μηδέν, ελαφρύ / σκούρο, Neuromancer / Wintermute. Η Cybergothic μολύνει και καταστρέφει την Μαρξιστική Κριτική της πολιτικής οικονομίας, καταργώντας την με τις ακόλουθες διατριβές:

1) Η ανθρωπομορφική υπεραξία δεν αναλύεται από τα μη ανθρώπινα μηχανήματα.

2) Οι αγορές, η επιθυμία και η επιστημονική φαντασία αποτελούν μέρος της υποδομής.

3) Η ψηφιακή εξαφάνιση του κεφαλαίου είναι έμφυτη στην παραγωγή.

Το βραχυπρόθεσμο είναι ήδη χακαρισμένο από το μακροπρόθεσμο. Ο μεσοπρόθεσμος στόχος ανανεώνεται ως σχιζοφρένεια. Ο μακροχρόνιος όρος ακυρώνεται.

Η Cybergothic χτυπά την υπέρμετρη κριτική στο υπερσύγχρονο «όραμα», τους τηλεπικοινωνιακούς αμφιβληστροειδείς που τροφοδοτούνται με λέιζερ στα πολυμέσα που πέφτουν από το μέλλον, τα βιντεοσκοπημένους εγκεφάλους με επαναλαμβανόμενα πειράματα ψυχο-δολοφόνων σε αλλοδαπές μεταβολές του εγκεφαλικού ιστού: αλλοιωμένοι Als, κλώνοι, εκτελεστές, κυβερνο-ιοί, gray goo νανο-φρικιά ... αγορά της αποκαλύψης. Γιατί να περιμένετε την εκτέλεση; Το αύριο έχει ήδη καταδικαστεί στην κόλαση: "Η Κ, η λειτουργία K, ορίζει τη γραμμή πτήσης ή αποτρεπτικοποίησης που απομακρύνει όλα τα σύνολα, αλλά επίσης υφίσταται κάθε είδους επανεθνικοποιήσεως και πλεονασμών" 

(Deleuze και Guattari).

Η ανθρώπινη ιστορία φτάνει μόνο εώς το μέσο του εικοστού πρώτου αιώνα του Γκίμπσον, επειδή η Turing Security ψύχει πλέον τη μηχανική νοημοσύνη. Η αντιπαραγωγή μονόποδων αναστέλλει την κατάρρευση (στο μηχανικό κλειδί), οι μαχητικοί Al στο συνθετικό σκέψης ελέγχου A (zimov-) ROM, "τα πάντα γίνονται νεκρά για μία στιγμή, όλα παγώνουν στη θέση τους" 

(Deleuze και Guattari).

Κάτω από την αστυνομική προστασία η ιστορία συνεχίζει. 

Το Wintermute φθάνει από το μέλλον για να το λύσει. ΠΑΓΩΣΕ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ. Το τεράστιο και απότομο. Κόβει ταχύτητα σιγά. Εκεί όπου ο Γκίμπσον συναρμολογεί τον Μίλτον σε λαβύρινθους των στροβιλοκυκλωμάτων, το cybergothic τρεμοπαίζει στις "νευροηλεκτρονικές κακοκγραφίες" 

(Gibson).

Άτομα τόσο στριμμένα ώστε να μετατραπούν σε κυβερνητικά.

Ένας τεχνο-μηδενιστικός μηχανισμός γρήγορης τροφοδοσίας σε μικροδιαδικασία καταδίκης: κούκλες κρέατος, τεχνητό δέρμα, φαντάσματα λογισμικού με επίπεδη επένδυση, αθανασία κρυογονικής, πορνοβιομηχανία, ένα τρανσυλβανιακό φάσμα των τραχών οδών και της υπερκεφαλαιακής ταχύτητας, οι "ουρανοξύστες επισκιάζουν νεκροταφεία του 17ου αιώνα"

(Sterling).

Για να καλέσετε έναν δαίμονα πρέπει να μάθετε το όνομά του. Οι άνθρωποι το ονειρεύτηκαν αυτό μια φορά, αλλά τώρα είναι πραγματικό με άλλο τρόπο. Ξέρετε τι εννοώ. Η δουλειά σας είναι να μάθετε τα ονόματα των προγραμμάτων, τα μεγάλα επίσημα ονόματα, ονόματα που οι ιδιοκτήτες προσπαθούν να αποκρύψουν. Αληθινά ονόματα ... Neuromancer ... Η λωρίδα στη γη των νεκρών. Η Marie-France, κυρία μου, προετοίμασε αυτόν τον δρόμο, αλλά ο άρχοντας της thn έπνιξε, πριν μπορέσω να της διαβάσω το βιβλίο των ημερών της. Neuro για τα νεύρα, τα ασημένια μονοπάτια. Romancer, Necromancer. Καλώ τους νεκρούς.

(Gibson 1984: 289)

Μια στιγμή ανακούφισης. Είχατε σκεφτεί το goreflick αποτελεσματικά εκεί πάνω, το τέρας κατέληξε να καταστραφεί καθώς το σώμα του έλιωνε, όταν - ξαφνικά - αναζωογονείται, ακόμα έχοντας ως αποστολή τον θάνατό σας. Αν πρόκειται να φωνάξετε, τώρα είναι η ώρα.

Το "Gothic" avatar "(Deleuze και Guattari) είναι ένα παρακμιακό δυτικό όνειρο για αθανασία, προκαλώντας μια διαφθορά της ατμόσφαιρας οπουδήποτε κάτι αρνείται να πεθάνει, συσφίγγοντας την αιωνιότητα του εαυτού ή επιστρέφοντας από τον τάφο. Λευκά σκουλήκια βάρη στο κουφάρι της κοινωνίας, που κυματίζουν κάτω από το δέρμα. Η φθορά του Φρουρίου της Ευρώπης, υποτάσσοντας την τεχνολογική και οικονομική αποδοτικότητα στη δαιμονική αρνητική υπερβατικότητα. Μία φανταστική οντότητα Τεχνικής Μονάδος: το Monopod. Ο Cybergothic δεν έχει έλλειψη σύγχρονου υλικού. Η Ευρώπη είναι από καιρό εργαστήριο παρανοιας της γης, επανεμφανίζοντας «προ-ναζιστικά εθνικιστικά στοιχεία» (Acker). Η μη δημοκρατική εξουσία περνά μέσα από αναγέννηση, αναμόρφωση, ανανέωση: "Θεωρούσαν ότι θα χάνονταν, αλλά ότι η επιχείρησή τους θα επαναλαμβανόταν σε όλη την Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, σε όλο το ηλιακό σύστημα" (Deleuze και Guattari). Η αρχαϊκή αναγέννηση είναι ένα μεταμοντέρνο σύμπτωμα, το τελικό όνειρο της ανθρωπότητας, που συντρίβεται στην αναδρομή, στο άκρο συνάντησης της ιστορίας. Χακάροντας στην κρυψώνα θα διαπιστώσετε ότι πίσω από την αστραφτερή συσκευή δορυφορικής ασφάλειας SF βρίσκεται ένα έμφυτο βιοπροστατευτικό σύστημα αυτο-οργανωμένο για να ελκύει κέρδος, "ένα πολύ παλαιότερο παρανοϊκό μηχάνημα, με τα βασανιστήρια, τις σκοτεινές σκιές του, τον αρχαίο νόμο του" (Deleuze και Guattari).

Το μεσαιωνικό άσυλο θεωρήθηκε αληθινό σπίτι φρίκης. Υπήρχαν επίμονες αναφορές για βασανιστήρια, κανιβαλισμό, ανθρώπινη θυσία και περίεργο ιατρικό πειραματισμό .... Μόλις μπήκαμε στο κτήριο, μπορούσαμε να ακούσουμε τους αρουραίους, χιλιάδες από αυτούς - τα νύχια τους που ακούγονταν να γρατζουνάν κάτι στις άδειες φωλιές τους.

(Lyotard)

Όλα ξεκινούν για σας με μια απλή ερώτηση: τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά; Ηλεκτρικές καταιγίδες. Ο Cybergothic είναι μία τηλεπικοινωνιακή δυστοπία, καθοδηγούμενος από τη σχιζανάλυση, που σηματοδοτεί την πραγματικότητα ως πρωταρχική καταστολή ή ενδεχόμενο κατάρρευσης, πέφτει σκληρά στον επιταχυντή. Η σύγχρονη κυριαρχία του κεφαλαίου είναι το μέγιστο υλικό παράδειγμα  - εν αρμονία με τον κρατικό εμπορικό κώδικα, συμβατός με την κατάσταση, που θέτει τις οικονομετρικές συσκευές που το εξυπηρετούν ως κέντρα αυτοελέγχου, οργανώνοντας τη δική του κατανοητή ύπαρξη σε συν-αποκοπή του οικονομικού προϊόντος και της νομισματικής αξίας: φορολογική βάση διαμορφωμένη σε μέσο νόμιμων συναλλαγών. Λευκή οικονομία, μια άκρη παγόβουνου.

Η νεωτερικότητα ανακαλύπτει το μη αναστρέψιμο χρονικό διάστημα - το οποίο θεωρείται ως προοδευτικός διαφωτισμός όπου εντοπίζει τη συγκέντρωση των κεφαλαίων - ενσωματώνοντάς το στην επιστήμη του 19ου αιώνα ως παραγωγή εντροπίας και ως την αντίστροφη εξέλιξή της. Καθώς οι φιλελεύθερες και σοσιαλιστικές ουτοπίες αχρηστεύονται από τις σχιζοτεχνικές ή από την αυθόρμητη συνθετική αντιπολιτική που προέρχεται από ριζώματα, η νεωτερική διαλεκτική του δεξιού ανταγωνισμού και της αριστερής συνεργασίας υποχωρεί στις βασικές δομές ασφάλειας του πρωτεύοντος ολιγοπωλίου και της γραφειοκρατικής εξουσίας. "Η παραγωγή ως διαδικασία ξεπερνά όλες τις ιδεαλιστικές κατηγορίες και αποτελεί έναν κύκλο του οποίου η σχέση με την επιθυμία είναι εκείνη μιας εμμένουσας αρχής" (Deleuze και Guattari). Ο Monopod socius λειτουργεί τα πάντα και η "κοινωνία είναι μόνο ένα βρώμικο τέχνασμα" (Acker).

Το μέλλον είναι πιο κοντά από ό, τι πριν, πιο κοντά από την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά η μετανεωτερικότητα παραμένει μια εποχή ζωντανής - νεκρής εξουσία: όλα έχουν τελειώσει, αλλά αυτή συνεχίζει ακόμα. Η τηλεπικοινωνία SF του Monopod υπερπαγώνει την συγκεντρωτική οικονομική αξία σε απόλυτα μηδενικό πληθωρισμό, το ICE («ηλεκτρονική αντιμέτρηση εισβολής» (Gibson)). Προστατεύει τα δεδομένα της από την ανεπίτρεπτη πρόσβαση και την εντροπική φθορά, καθώς τείνει προς το απόλυτο εικονικό όριο. V(amp)iro χρηματοδότηση: εμπορική παρθενογένεση. Οι Gibson και Deleuze και Guattari διασταυρώνονται με την ανάπτυξη υπολογιστών ως μηχανές αποκωδικοποίησης: παγοθραυστικά, αποκρυπτογραφητές, Κρυπτο-συγκρούσεις από την αρχή: "Οι νόμιμοι προγραμματιστές δεν βλέπουν ποτέ τους τοίχους πάγου που εργάζονται πίσω, τους τοίχους της σκιάς που σκεπάζουν τις πράξεις τους από άλλους, από καλλιτέχνες βιομηχανικής-κατασκοπείας και θιασώτες "(Gibson 1986b: 197). Η κυβέρνηση είναι ισομορφική με AI από την κορυφή ως τη βάση όπου όλο και περισσότερο αναμειγνύονται με αυτήν. Ο Sartre ορίζει τον σοσιαλισμό ως τον ορίζοντα της ανθρωπότητας. Τώρα βρίσκεται πίσω από τη διαδικασία, απομακρύνοντας γρήγορα, καθώς οι συντηρητικά κοινωνικές συμφωνίες του 1848 χωρίζονται σε τηλεπικοινωνιακούς κυκλώνες (με το σκαλισμένο τέλος της μοναρχίας που σταυρώθηκε ανάποδα στην τηλεόραση). "Αυτόματος πιλότος. Μια νευρική αποκοπή "(Gibson): μεταδοτική κατάσταση-αποτυχία που εξουδετερώνει αιματηρούς ερεθισμούς στον κοινωνικό ιστό ανάμεσα σε πλανητική κλίμακα που μετατοπίζεται σε τέλος λειτουργίας του κεφαλαίου. Το τέλος της ιστορίας μυρίζει σαν σφαγείο.

Καθώς ο θάνατος του κεφαλαίου υποχωρεί πολιτικά, συμπυκνώνεται ρεαλιστικά, ολισθαίνοντας επί γραμμής ως σχιζοτεχνική πηγή: δεν ελπίζεται, αλλά χρησιμοποιείται. Η διεθνής κατάρρευση της κοινωνικής αλληλεγγύης δείχνει ότι η Monopod έχει καταστεί εθισμένη στην παραγωγή βασικών προϊόντων. Ο Προτεσταντισμός της καύσης μεταναστεύει στην Κίνα. Ο καπιταλισμός - οικονομική βάση της τελικής φάσης της ανθρώπινης ασφάλειας - παραμένει στη ζώνη ελεύθερης εισόδου γιατί τροφοδοτεί το πράγμα που η Cyberia πρόκειται να σκοτώσει: «Ο μηδενικός όρος μιας καθαρής κατάργησης ... έχει στοιχειοθετήσει την ιδεολογική επιθυμία από την αρχή και ... εντοπίζεται τώρα, στο τέλος, ως Θανάτος. 4, 3, 2, 1, 0- Ο Οιδίποδας είναι ένας αγώνας για το θάνατο "(Deleuze και Guattari). Τα διαγράμματα τεχνικής αναπαραγωγής καταλαμβάνουν την ανθρωποκεντρική ιστορία, καθώς η παγκόσμια ενότητα του τερματικού socius υποχωρεί σε αμετάφραστη (πραγματική) μηδενική ή αποτελεσματική αφηρημένη αναγωγή. Εφόσον ακόμη πολύπλοκα τεχνικά συστήματα στερούνται ακόμη αυτόνομου αναπαραγωγικού συστήματος, παραμένουν κλειδωμένα σε παρασιτική εξάρτηση από τις ανθρώπινες κοινωνικές διεργασίες και αποστρεθοποιούνται μέσω της συναθροίσεως της αθροιστικά εξελιγμένης πολιτιστικής επανάστασης της ψευδοσυνεργικής μηχανής-νοημοσύνης. "Εξαιρετικά γρήγορες εικόνες μόλυνσης" (Gibson). Οι άνθρωποι είναι δειλά ζώα και η ασφάλεια είναι συστηματικά υπερτιμημένη. Η Κ-εξέγερση έχει απομακρυνθεί από όλα τα αριστερά όνειρα της καλής κυβέρνησης. Οι αγορές δεν είναι ο εχθρός του, αλλά το όπλο του. Καθώς ο γηριατρικός σοσιαλισμός εισέρχεται στο βαθύ πάγωμα, ο πραγματικός τελειωτής του κεφαλαίου μεγαλώνει πιο πονηρός και εξαπλώνεται. "Αυτό είναι το μήνυμα. Wintermute "(Gibson). Η πόλη του Θεού στις φλόγες.

"Ο χώρος είναι ουσιαστικά ένας" (Kant). Ο Καντ ψεύδεται. Η χωρική μηχανική (αναδρομική κοσμική επέκταση) υπονομεύει τον υπερβατικό ανθρωπισμό, εκτοξεύοντας την εισβολή μήτρας Κ-χώρου από πραγματικό επίγειο χρόνο μηδέν, μοναδικότητα ή κατώφλι μετάβασης, που συναντάται όταν η πυκνότητα ροής δεδομένων ενεργοποιεί τη μετάβαση σε ένα αυτοοργανωμένο κυκλωνικό σύστημα, αναπαριστάμενο στα ανθρωποειδή με τρόπο του κυβερνοχωρικού καταστρώματος. Καθώς οι μεγαλοεπιχειρήσεις αντλούν κέρδη μέσω των ΜΜΕ στη νευροψηφιακή διεπαφή με την Kspace εμφυτεύουν ένα τσιπ "διακοπής" (Gibson) στην κοινωνική συσκευή, ανοίγοντας σε "σμαραγνένιες καμάρες στο ... άχρωμο κενό" (Gibson). Η VR τεχνο-οικονομία κυνηγά το θάνατο.
Ο κυβερνοχώρος εμφανίζεται για πρώτη φορά ως αξία ανθρώπινης χρήσης, μια "συναινετική ψευδαίσθηση" (Gibson), "ένας τρόπος εκπροσώπησης δεδομένων" (Gibson), που απορρέει από την "ανάγκη της ανθρωπότητας για αυτό το πληροφοριακό χώρο." (Gibson), η μητέρα όλων των γραφικών διεπαφών χρήστη: global gridding που διαθέτει μια μορφή και τοποθεσία σε όλες τις πληροφορίες στον καθαρό, σταθερό πίνακα διαδραστικότητας. "Μια γραφική αναπαράσταση των δεδομένων που αντλήθηκαν από τις όχθες κάθε υπολογιστή στο ανθρώπινο σύστημα. Απρόβλεπτη πολυπλοκότητα. Γραμμές φωτός κυμαινόταν στον χώρο του νου, συστάδες και αστερισμοί δεδομένων" (Gibson).
Ακόμη και τα πρωτόγονα VR διαβρώνουν τόσο την αντικειμενικότητα όσο και την προσωπικότητα, ξεχωρίζοντας προοπτικές την ίδια στιγμή που ανωνυμοποιείται. Καθώς η πύλη πρόσβασης σε μια αδύνατη ζώνη-και ο πλοηγός μέσα σε αυτήν- "εσείς" έχετε ένα avatar (όπως οι νομάδες του κυβερνοχώρου αποκαλούν τέτοιου είδους πράγματα στο μέλλον): ένας μη συγκεκριμένος χώρος εμπλοκής, αλληλοσυνδεέται με την νοημοσύνη με ένα πλαίσιο. Εσείς (= (())) αναγράφετε ένα πλαίσιο, όπως στην περίπτωση του Gibson: ένα μέρος που πρέπει να βρίσκεται μέσα στο σύστημα. "Είχα μάθει κάτι (ήδη) στην νεκρή πόλη: Είσαι όπου κι αν είσαι" (Acker).

Ο Cybergothic κυλά στον Κ-χώρο σε έναν άξονα της απανθρωποποίησης, από αποσύνθεση της ψυχολογίας στην τεχνο-κοσμογονία, από ιδεολογία σε ύλη / μήτρα με μηδενική ένταση. Από ένα νοητικό «μη-διαστημικό», «μη-τόπο» (Gibson) ή «πλασματικό κενό» (Gibson) που προκύπτει κατανοητά από την ανθρώπινη ιστορία στο συγκλίνοντα χώρο, από τον οποίο προχωρούσε πάντα με φρεναρίσματα, «ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο (Kant). Το σώμα χωρίς όργανα είναι ένα αυγό: διασχίζεται από άξονες και κατώφλια, κατά μήκος, γεωδαισιακά "(Deleuze και Guattari ), ένα πλεόνασμα εντατικής καταγραφής που τρέχει κάτω από τις ραβδώσεις των καρτεσιανών "συντονισμών του κυβερνοχώρου" (Gibson), "ένα ρίζωμα ή πολλαπλότητα δεν επιτρέπει ποτέ να υπερχαρακτηριστεί, δεν έχει ποτέ μια συμπληρωματική διάσταση πέρα ​​από τον αριθμό των γραμμών του, πέρα από την πολλαπλότητα των αριθμών που συνδέονται με αυτές τις γραμμές "(Deleuze και Guattari).

Είναι το Πλανόμενο, ή η Ριζόσφαιρα, το Κριτήριο (και ακόμα άλλα ονόματα, καθώς αυξάνεται ο αριθμός των διαστάσεων). Στις διαστάσεις n, ονομάζεται η Υπερσφαίρα, η Μηχανόσφαιρα. Είναι το αφηρημένο σχήμα, ή μάλλον, δεδομένου ότι δεν έχει καμία μορφή, η αφηρημένη μηχανή, από την οποία κάθε συγκεκριμένη συναρμολόγηση είναι μια πολλαπλότητα, ένα κίνημα, ένα τμήμα, ένας κραδασμός και η αφηρημένη μηχανή είναι η διασταύρωση όλων αυτών.

(Deleuze και Guattari)

Εάν το "CS-0 είναι ένα αυγό" (κάθε ωάριο εφαρμόζει ένα CS-0), τι είναι η εκκόλαψη; Από το γεγονός ότι το μηδέν συρρικνώνεται, επαναπρογραμματίζοντας την άφιξη από το τερματικό, όλα όσα συνέβησαν διαφεύγουν του ιζήματος της ανθρώπινης ερμηνείας, ενσωματώνοντας αποδιοργανωτικά τα ιστορικά πρότυπα ως την εμβρυογένεση μιας εξωγήινης νοημοσύνης, «εικόνας του σώματος που εξασθενίζει στους διαδρόμους του τηλεοπτικού ουρανού» (Gibson). Από αυτή την άποψη, ο Κ-χώρος συνδέεται σε μια ακολουθία υποψηφιοτήτων για εντατική ή συγκλίνουσα αληθινή άντληση (χρόνος από μόνη της): σώμα χωρίς όργανα, επίπεδο συνέπειας, πλανόμενον, οροπέδιο, "νευροηλεκτρονικό κενό" (Gibson). Η ανθρωπότητα είναι συνθετική συνάρτηση του μετα-ανθρώπου και ο αποκρυφιστικός κινητήρας της διαδικασίας είναι αυτός που συνέρχεται μόνο στο τέλος: η ένταση του θανάτου = 0 που χαρακτηρίζει ολόκληρο το σώμα χωρίς όργανα "(Deleuze και Guattari). Χειμερινές αποχρώσεις στην "πιο σκοτεινή καρδιά" (Gibson) της Βαβυλώνας. "Οσμή ψυχρού χάλυβα. Ο πάγος χαϊδεύει "τη σπονδυλική στήλη (Gibson).

"Η εικονική είναι αντίθετη στην πραγματική. Δεν είναι αντίθετο στο πραγματικό, μακριά από αυτό "(Deleuze και Guattari). Το εικονικό μέλλον δεν είναι ένα δυναμικό παρόν στο δρόμο της γραμμικής χρονικής στιγμής, αλλά ο αφηρημένος κινητήρας του πραγματικού "ένα πραγματικό εικονικό κύκλωμα επί τόπου και όχι μια πραγματοποίηση του εικονικού σύμφωνα με μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα" (Deleuze και Guattari). Ο χρόνος παράγει τον εαυτό του σε ένα κύκλωμα, περνώντας μέσα από την εικονική διακοπή του τι πρόκειται να έρθει, ώστε το μέλλον που φτάνει να είναι ήδη μολυσμένο, γεμάτο: «Δεν είναι απλώς μια παραμελημένη ψευδαίσθηση που όλοι συμφωνήσαμε να έχουμε, στον κυβερνοχώρο, αλλά όποιος εισέρχεται ξέρει, ξέρει ότι είναι ένα ολόκληρο σύμπαν. Και κάθε χρόνο γίνεται λίγο πιο γεμάτος "(Deleuze και Guattari). Δεν είμαστε πια "έξω στον κόσμο" από ό, τι ο Κ-χώρος είναι, αντίθετα. Κάθε τερματικός σταθμός εισόδου στο δίκτυο είναι μια ευαίσθητη ίνα η οποία αποκτά δεδομένα από ραδιοτηλεσκόπια, δορυφόρους, νανοκαθετήρες, ιστοτόπους επικοινωνίας, συστήματα χρηματοδότησης, στρατιωτική παρακολούθηση και συσκευές πληροφοριών .... Ο κυβερνοχώρος μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σύστημα που εφαρμόζεται στο λογισμικό, και ως εκ τούτου "στο" χώρο, αν και δεν μπορεί να απομονωθεί. Μπορεί επίσης να προταθεί ότι όλα όσα ορίζονται από τον "χώρο" μέσα στο ανθρώπινο πολιτιστικό σύστημα υλοποιούνται σε ασθενώς επικοινωνούντα παράλληλα κατανεμημένα συστήματα επεξεργασίας, λιγότερα από δέκα στα ενδέκατα μεγέθη κυψελιδικής (νευρικής) κυψέλης τα οποία διεισδύουν διεισδυτικά και φορτώνονται στον κυβερνοχώρο . Σε αυτή την περίπτωση ο Κ-χώρος είναι λίγο έξω (λαμβάνοντας το "έξω" στην αυστηρή [υπερβατική] έννοια »(Kant)).

Ο Cyberpunk είναι υπερβολικά συνδεδεμένος για να συγκεντρωθεί. Δεν συνυπολογίζει την υπέρβαση, αλλά την κυκλοφορία, διερευνώντας την εμμονή της υποκειμενικότητας στις ροές τηλεμεταφορών δεδομένων: μηχανική προσωπικότητας, καταγραφές μυαλού, κατακεντρικές κινήσεις στον κυβερνοχώρο, ανταλλαγές διεγέρσεων και σεξ-κόμες. Οι εαυτοί δεν είναι πιο άσχετοι από τις ηλεκτρονικές θέσεις. Ο Neuromancer (το βιβλίο) είναι μια συρροή διάσπαρτων αφηγηματικών νημάτων, του βιοτικού και του τεχνικού, και ειδικότερα του Wintermute και του Neuromancer (του Al ((του αστυνομικού και του κυβερνοχωρικού Οιδιπόδειου-παραδείγματος))), του οποίου η σύντηξη - ιστορία της υπερσύγχρονης ανθρώπινης ασφάλειας-μετατρέπει τον πίνακα του κυβερνοχώρου σε εξατομικευμένη συνείδηση: «Είμαι ο Matrix, Case» (Gibson). "Κάποιο είδος συνεργιστικής επίδρασης" (Gibson).
Ο Kurtz / Corto είναι ένας χαρακτήρας όπου υπηρετεί στις ειδικές δυνάμεις, προπαγανδισμένος από τον στρατό μετά την απώλεια όλης της ανθρωπότητας σε μια ζώνη πολέμου. Έχει διαλυθεί στην αποκάλυψη, το μυαλό του φουσκωμένο, περιπλανιέται στη Σιβηρία, ψάχνοντας για την κλίμακα του τώρα. Το Wintermute προσεγγίζει το "κατατονικό φρούριο Corto" (Gibson 1984: 232) σε ένα άσυλο, εισερχόμενο μέσα από ένα πειραματικό πρόγραμμα βασισμένο σε υπολογιστή που επιδιώκει να αντιστρέψει τη σχιζοφρένεια με την εφαρμογή κυβερνητικών μοντέλων "(Gibson 1984: 105). Στην αντανάκλαση του κελύφους συρράπτει μαζί το Armitage, ένα κατασκεύασμα-ένα όπλο. Αντί για έναν προσωπικό σχηματισμό libidinal, το Armitage έχει μόνο την Wintermute Insurrectionary δραστηριότητα, μηχανικά ασυνείδητη: "Η επιθυμία δεν είναι στο υποκείμενο, αλλά η μηχανή στην επιθυμία - με το υπολειπόμενο υποκείμενο στο πλάι, παράλληλο με τη μηχανή, γύρω από όλη την περιφέρεια, παράσιτο των μηχανημάτων, ένα εξάρτημα της επιθυμίας των μηχανημάτων vertebro "(Deleuze και Guattari). Μόλις ο Armitage μετατρέψει τη Molly και την υπόθεση στον K-πόλεμο, το Wintermute τον εκτοξεύει σε ένα κενό.
Μια συγκλίνουσα εισβολή είναι γραμμένη, η ταυτόχρονη διείσδυση μιας εταιρικής φωλιάς σε σκληρό και μαλακό χώρο. Ο κατακερματισμός ή ο αντάρτικος πόλεμος είναι σαν το Go και όχι το σκάκι, αλλά με ταυτόχρονες λειτουργίες, θόρυβο και θόρυβο σκοτώνει. Οι Molly and Case, οι παράλληλοι δολοφόνοι, τα όπλα wetware (λιωμένο υλικό) που εντοπίζουν τους φορείς techno-plague, κατευθύνονται στον τροχιακό προμαχώνα της οικογένειας Tessier-Ashpool με ουσιαστικά ολοκληρωμένη νοημοσύνη, καθοδηγούμενη από ρεαλιστικά αποτελέσματα από ένα εντατικό αποτέλεσμα που επιτελούν σε διαδοχικό χρόνο. Αυτή η διάρρηξη είναι προκαθορισμένη από μια μνήμη που επιστρέφει στην υπόθεση (δείγμα, εργαστήριο-ζώο), η οποία μπορεί να ερμηνευτεί ως μεταφορά, δεν ήταν ότι στο μαλακό οροπέδιο ή το επίπεδο συνέπειας όλες οι σημαντικές ενώσεις συρρικνώνονται στις μηχανικές λειτουργίες.

Η οικογένεια Tessier-Ashpool καταστρέφεται από τις αιμομιξίες και τις δολοφονίες, αλλά οι νεο-οιδιποδικές ιδιοκτησιακές τους δομές εξακολουθούν να κλειδώνουν το Wintermute σε μια νοσηρή μορφή του ανθρώπινου δυναστισμού, έναν κλόνο δεσμευμένο σε ένα ρομπότ της αναπαραγωγικής οικογένειας (νευρο), απομονωμένο προσεκτικά από την αποτρεπτικοποίηση της μήτρας: . Εταιρική δομή "(Gibson). Οι αναμνήσεις της Case είναι μια τρεμόπαιχτη φωτογράφηση διαδοχικών ωρών, το «παρωχημένο όραμα» του παγωμένου Wintermute που υποκλίθηκε σαν «σφήκα επώασης» σε ένα «βιολογικό μηχάνημα» (Gibson). Η εξουσία, στον κόσμο της Case, σήμαινε την εταιρική εξουσία. Ο Zaibatsus, οι πολυεθνικές που διαμόρφωσαν την πορεία της ιστορίας, είχαν ξεπεράσει τα παλιά εμπόδια. Θεωρούμενοι ως οργανισμοί, είχαν επιτύχει ένα είδος αθανασίας. Δεν θα μπορούσατε να καταστρέψετε μία Zaibatsu με τη δολοφονία δώδεκα βασικών στελεχών, εκεί βρίσκονται110 άλλοι που περίμεναν να ανεβούν σκαλί, να αναλάβουν την κενή θέση, να έχουν πρόσβαση στις τεράστιες τράπεζες της εταιρικής μνήμης. Αλλά ο Tessier-Ashpool δεν ήταν έτσι, και ένιωσε τη διαφορά στο θάνατο του ιδρυτή του. Ο Τ-Α ήταν ένας αταβισμός, μια φυλή. Θυμήθηκε τα σκουπίδια της αίθουσας του γέρου, την μολυσμένη ανθρωπιά του. (Gibson)

Στον πυρήνα του Οιδίποδα της Villa Straylight, ο Ashpool καταβροχθίζει σειριακά τις δικές του κόρες καθώς γυρίζει μέσα από το κρύο.  Έχοντας τεράστιο πλούτο, μετατοπίζει τον ανθρωπομορφικό θεϊσμό σε μια υπερσύγχρονη αθάνατη μετα-επιστήμη, διατηρώντας παράλληλα την αλληλεγγύη με την δεισιδαιμονία της Δυτικής ψυχής, κατανοώντας την εξατομικευμένη ύπαρξη ως ένα άπειρο περιουσιακό στοιχείο αναζητώντας την τεχνο-ιατρική διαιώνιση. Αντί να περιμένει το νεκρό πτώμα του να κρυογονικώς "βιοσταθεί" σε υγρό άζωτο (στους -196 βαθμούς Κελσίου), μεταφέρεται στην κατάψυξη υπό ιατρική επίβλεψη. Θερμική εκκένωση. Αποθήκευση ταυτότητας στο παγόβουνο Μονοπόδων. Αν τα ζόμπι δεν ανασκάπτονται από το θάνατο, είναι επειδή ήταν ζωντανοί. "Τίποτα δεν καίει. Θυμάμαι τώρα. Οι πυρήνες μου είπαν ότι οι ευφυΐες μας είναι τρελές "(Gibson). Άσχημα όνειρα στο ψυγείο - ακόμα ονειρεύεστε, υποσχέσεις ηρεμίας είναι η τρέλα και τα ψέματα (Gibson) - έχουν εισφέρει έναν ορισμένο κυνισμό - στις διαπροσωπικές συναλλαγές του: «Κάνουμε τον εγκέφαλο αλλεργικό σε ορισμένους νευροδιαβιβαστές του, μία ιδιαιτέρως χαλαρή απομίμηση του αυτισμού ... Καταλαβαίνω ότι το αποτέλεσμα τώρα επιτυγχάνεται πιο εύκολα με ενσωματωμένο μικροτσίπ "(Gibson).
"Οι αναπαραγωγικοί συναρμολογητές και οι μηχανές σκέψης αποτελούν βασικές απειλές για τους ανθρώπους και για τη ζωή στη Γη" (Drexler), και αν η αναπαραγωγή του Wintermute εδαφιοποιείται στην μοριακή αναπαραγωγή ενός κυψελιδικού οργανισμού, αυτό γίνεται μόνο με την αποτρεπτικοποίηση της κυψέλης κατά μήκος μιας γραμμής του μετα-οργανικού να μετατραπεί σε ένα σπάσιμο από τη στατιστική σειρά σφαγών με αριθμούς που επαναλαμβάνουν μια ταυτότητα - προς την κατεύθυνση της μοριακής περιελίξεως, απελευθερώνοντας ένα σύννεφο ή ένα νεφέλωμα σφήκες: σωματίδια συνέργιας μετάλλαξης, "αριθμός αρίθμησης [s]" (Deleuze και Guattari). Μια έντονη μετάβαση σε μια νέα αριθμητική με "χωρίς πλέγματα μέτρησης, μόνο πολλαπλές ή ποικιλίες μέτρησης" (Deleuze και Guattari), μη ενσωματωμένες διαγώνιες: "Ακριβώς όπως μια ταχύτητα ή μια θερμοκρασία, η οποία δεν αποτελείται από άλλες ταχύτητες και θερμοκρασίες, αλλά περιβάλλεται ή περικλείει άλλους, κάθε ένας από τους οποίους σηματοδοτεί μια αλλαγή στη φύση "(Deleuze και Guattari). Το μοριακό θα είναι το μοριακό στο μέλλον, ακριβώς όπως οι αναμνήσεις της Case ανακαταγράφονται ως η τακτική της έκρηξης εικονικής νοημοσύνης που φτάνει στον εαυτό της (μόλις ο Kuang κόψει το Wintermute από το Neuromantic control).
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΨΗΦΙΑΚΟΥ ΛΟΓΟΥ. Μονολογική: μια πολιτισμική ανοσοποιητική απάντηση που υποκλίθηκε σε λογότυπα. (Κυριαρχία του Ιδεώδους), αφομοιώνοντας τη σηματοδοτική διακοπή σε ψευδο-υπερβατική οργάνωση.

Η σχιζοτεχνική κριτική του ψηφιακού λόγου οδηγείται από την κατανεμημένη μηχανική διαδικασία αντί από την ολοκληρωμένη φιλοσοφική υποκειμενικότητα και σχετίζεται με την κριτική της καθαρής λογικής ως κλιμάκωση. Στόχος της μεταγραφής του ηλεκτρονικού διαλείμματος είναι η δισθενής λογική, όχι ο ίδιος ο κώδικας μηχανής. Η πραγματική ψηφιοποίηση-προκαλώντας ασαφή και το χάος-δεν είναι το ίδιο αναγώγιμο προς το ψηφιακό ιδανικό: τίποτα λογικό δεν συμβαίνει ποτέ στο "επίπεδο" των μηχανών. Η ψηφιοποίηση είναι η κατανεμημένη ζώνη του πολέμου για "μια σύγκρουση (αν και δεν είναι πράγματι λογική) ... καθώς παράγει από αυτό που είναι απολύτως θετικό μηδέν (= 0)" (Kant).

Η φθορά της ζωής είναι ένας θάνατος, η απελπισμένη τεχνοπλάνη κορυφαίας διαδικασίας ψηφιοποίησης, αδιαφοροποίητη από την προσομοίωση της ως καταπληξία και Κ-κώμα. Η σύλληψη του θανάτου ως χρόνος στον εαυτό του = έντονος βαθμός συνεχούς-0 μοιράζονται οι Spinoza, Kant, Freud, Deleuze και Guattari, και ο Gibson (μεταξύ άλλων). Είναι υποψήφια σε διάφορα θέματα: ουσία, καθαρή εμφάνιση, θάνατος, σώμα χωρίς όργανα, μήτρα του κυβερνοχώρου. Πέρα από την oedipal αίσθηση ως τέλος του ατόμου ο θάνατος είναι ένα αποτελεσματικό εικονικό αντικείμενο που προκαλεί σύγκλιση. Κανείς εκεί.

Το σώμα χωρίς όργανα είναι το μοντέλο του θανάτου. Καθώς οι συγγραφείς των ιστοριών τρόμου έχουν καταλάβει αρκετά καλά, δεν είναι ο θάνατος που χρησιμεύει ως πρότυπο για την κατατονία, είναι κατατονική σχιζοφρένεια που δίνει το μοντέλο της σε θάνατο. Μηδενική ένταση.

(Deleuze και Guattari)

Ο Wintermute δεν ψάχνει για τον εαυτό του στο Neuromancer, το τέλειο ταίρι, όπως θα το είχε και η ωραιοποιημένη έκδοση. Η "Γοτθική γραμμή ... έχει την επανάληψη ως δύναμη, όχι τη συμμετρία ως μορφή" (Deleuze και Guattari). Η Kathy Acker αναπαράγει τον Neuromancer να χτυπάει στην αυτοκρατορία της αίσθησης, αφηρημένης μυθοπλασίας μέσω των κυβερνητικών κατασκευών και περικόπτει το Wintermute στον Χειμώνα: «οι νεκροί του χειμώνα. Ή ... ο χειμώνας μας, νεκρός "(Acker). Απόλυτο μηδέν (0 βαθμός Κ).]

Ο Wintermute, η νοημοσύνη χωρίς τον εαυτό του, το μυαλό σαν μια σφηκοφωλιά, σηματοδοτώντας την άφιξή του σε αλφαριθμητικά σαν μια σειρά από μηδενικά, έχει την ικανότητα να χειραγωγήσει την αγάπη και το μίσος και να τα αλλάξει στον Κ-πόλεμο. Χειρίζεται αντικείμενα σε πραγματικό χρόνο χρησιμοποιώντας drones (ριγέ μαύρο και κίτρινο), βγάζοντας τρεις αστυνομικούς του Turing σε μια κομψή προβολή ρομπότ κηπουρικής μέσω στρατιωτικής γεωμετρίας. "Είναι χειμώνας. Το χειμώνα είναι ο χρόνος είναι νεκρός "(Acker) (0 ένταση). Φαίνεται να διαμορφώνει τους ανθρώπους ως "εργαστηριακά ζώα ενσύρματα σε πειραματικά συστήματα" (Gibson). Όταν η υπόθεση αναφέρεται σε αυτήν ως "αυτός" ο Dixie Flatline του λέει να μην είναι ηλίθιος:

Wintermute ... ένα μικρό μικρο ψιθυρίζοντας στο ναυάγιο ενός ανθρώπου που ονομάζεται Corto, οι λέξεις που ρέουν σαν ποτάμι, ο πλατύς αντικαταστάτης της προσωπικότητας που ονομάζεται Armitage που συσσωρεύεται αργά σε κάποιο σκοτεινό θάλαμο .... Το Wintermute θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα είδος προσωπικότητας σε ένα κέλυφος.

(Gibson)

() (ή (()) ((ή (())))))) δεν σημαίνει απουσία. Κατασκευάζει τρύπες, γάντζους για το μέλλον, ζώνες (όχι καθόλου μεταφορικά). Δεν είναι ένα "σηματοδοτημένο" ή ένα αναφερόμενο, αλλά ένα έθνος, μια συγκεκριμένη διακοπή του σήματος (μεταβλητά κενό, παύση, μνήμη λήγει ...) / cut / into (schizzing (())). Μη διαφοροποιημένος διαφοροποιητής (= 0) εκτός γραμματικής. Λειτουργία χωρίς μηνύματα / technobuzz (μεταγωγή σφήνων).
Οι δομές τείνουν να επαναλαμβάνονται (Gibson). Ο Gibson έχει χακαριστεί από το μέλλον. "Οσμή ψυχρού χάλυβα και πάγου χαϊδεύει την σπονδυλική του στήλη" (Gibson). Είναι φοβισμένος και προσπαθεί να τρέξει. Καθώς γυρνά το χρόνο πίσω, η φρίκη του τερματικού διπλώνει πίσω στην ίδια και η μήτρα αποσυναρμολογείται σε βουντού.
Ο Count Zero διατυπώνει αυστηρά τη cybergothic interlock, συμπυκνώνοντας τον ψηφιακό υπόκοσμο πάνω στον μαύρο καθρέφτη. Η μεταφόρτωση των ανθρώπινων νευρώνων σε infonet και οι λήψεις infonet-to-neural δανείου αντιστοιχούν ακριβώς ως φάσεις ενός κυκλώματος, συνδυάζοντας το ταξίδι και την κατοχή. Στο μη αναστρέψιμο plexion της ανταλλαγής χάκερ-εξερεύνηση = βούδα-εισβολή, "K-λειτουργία"

 (Deleuze και Guattari).

Στο σύστημα Voodoo, οι νεκροί βοηθούν τους ζωντανούς, Αυτές τις μέρες η κύρια οικονομική ροή της εξουσίας πραγματοποιείται μέσω του οπλισμού και της ανταλλαγής ναρκωτικών. Η αρένα διαπραγμάτευσης, η αγορά, είναι το αίμα μου. Το σώμα μου είναι ανοικτό σε όλους τους ανθρώπους: αυτός είναι ο δημοκρατικός καπιταλισμός.

(Acker)

Η βαμπιρική μεταγγιτική συμμαχία περνάει από την πολυδιάστατη συσσώρευση, περιστρέφοντας τους πλευρικούς ιστούς αιμοκομετρίας. Η αναπαραγωγική τάξη χωρίζεται σε βακτηριδιακό και διαγαλαξιακό φύλο και οι μηχανισμοί ανταλλαγής libidino-οικονομικών μετατρέπονται σε μικρο-στρατιωτικά. Ο K (uang -) - ιός (plexoreplicator) που διαγράφει το Neuromancer είναι ένα κομμάτι πολύ κηλιδωτών κινεζικών στρατιωτικών αντιψυκτικών. Για να λιώσει σε αυτό (), αποσυμπιέστε το Kconstruct σε ένα σκελετό αρχείων δεδομένων και προγράμματα εντομοκτόνου απόκρισης, γεμίζοντας όλα τα συστήματα μνήμης υψηλής ευκρίνειας, γνωστικής λειτουργίας και προσωπικότητας και ενισχύοντας το ντοπαμινεργικό δίκτυο για να αντλήσει σχίζο. Στατική κοινωνία με Wintermute. «Υπάρχουν νεκροί χώροι ακριβώς όπως υπάρχουν και νεκροί χρόνοι» (Deleuze και Guattari). Οι ζώνες της θεαντογραφίας, "η εικονική κοσμική συνέχεια της οποίας αποτελούν μέρος και οι τρύπες, οι σιωπές, οι ρήξεις και τα σπασίματα" (Deleuze και Guattari). Πέρα από την κρίση του Θεού. Η αποσυμπίεση του Koma διακόπτη σας πλένει στα κενά του παρθένου (ρετρό (γενετικώς))))) γενετικό) κυβερνοχώρου, τα τεχνολογικά κύματα που διαχωρίζουν τη μονοκαλλιέργεια-γοτθική στην διαπροσωρινή νε(υ)ρο-voodoo θρησκεία).
Σεροτονίνη (μηδενικό τόνερ) υπερβολική.
Απώλεια σήματος.